poranek poety

popatrz na drzewa

zamknięte w dłoniach z liśćmi jak krew

już wyschniętymi, obok ptaki zamarły

bez dziobów-to paznokcie, siedem gór, morza

rzeki przy płucach-jedno jest sprawne, a  wyżej gwiazdy i księżyc na barkach, giną wśród strupów chmur tak czarnych i gęstych

jakby spaść miały 

i przykryć 

warczenie czy wycie?

ja - jak pies skomlący, a spod kołdry 

ogonem macham ze strachu

codziennie o świcie 

Hm. Metafory mi jakoś nie do końca.

Niemiły ten poranek - i metaforyka dobrze ten negatywny stan oddaje. Uporządkowałabym rytm.

Pozdrawiam

Ciężko było mi to właśnie jakoś bardziej uporządkować, gdyż w oryginale niektóre wersy były dłuższe, jednak ramy, które tutaj są w wiadomościach mi je przerzucaly do kolejnej linijki. Jednak popracuję nad tym ;)

@Mythos : Dziękuję. :)

linie papilarne? A mnie ta metaforyka odpowiada,  ta zacytowana wręcz zaskoczyła. Obraz z wiersza, jak mi się zdaje, celowo jest momentami strasznawy, odczuwam niezgodę podmiotu na ten stan, wiek. No i ten pies. pozdrawiam