*** (za oknem biało)

za oknem biało

kawa stygnie na stole

nadgryzione marzenia

leżą samotnie na talerzu

powieki są ciężkie

usta spierzchnięte

i tylko ich kącik

unosi się lekko ku górze

tu nie ma myśli przewodniej

puenty ani metafory

to codzienne życie

jest samo w sobie poezją

14.12.18

Witaj -  mądrze  napisane  - życie jest  poezją -  i to jaką wzniosłą.

Podoba mi się twój wiersz -  taki do myślenia...

                                                                                                                       Pięknego dnia ci życzę.

Samotnie trąci nieco banałem, ale dobrze, że nie ma myśli przewodniej, puenty ani metafory, bo reszta sama w sobie jest poezją.

Pozdrawiam.

Ładny wiersz z ciekawym przesłaniem.

Jednakże osobiście to "samotnie" podmieniłabym na "bezładnie",

nie dlatego, że trąci banałem (bo wg mnie nie trąci) tylko dlatego,

że te marzenia występują w liczbie mnogiej, więc tak niezbyt są samotne, jak dla mnie :)

W drugiej zwrotce jedynie to unoszenie się kącika ust zdaje mi się nadwyraz pospolite,

ale nie wiem, czym by to można zastąpić :)

Pozdrawiam :)

Dziękuję, Waldemarze. Jest mi bardzo miło, że zaglądnąłeś i zatrzymałeś się na dłużej przy refleksji. Pozdrawiam serdecznie :)

Dziękuję :)))

Witaj, Deonix :) "samotnie" od początku mnie zastanawiało, jednak "bezładnie" nie pasuje mi bardziej niż poprzednik. W całym wierszu tkwi pospolitość codzienności :) Dziękuję Ci za ciepłe słowa. Pozdrawiam serdecznie!