Nie chcę do Raju

Nie chcę do Raju

A ja do Raju nie chcę wcale, 
bo inne mam na wieczność plany, 
to mały, biały nad ruczajem
na skraju lasu, las mieszany. 

W Niebie serafy wciąż na harfach, 
chóralnie brzęczą cne och i ach, 
co wtedy, jeśli ktoś tak jak ja
ma uczulenie na dźwięk-jęk harf? 

Tam oswojone są zwierzęta,
lwy są jak koty, jak psy wilki,
lecz dla mnie taki zwierzak sens ma 
wtedy, gdy pozostanie dziki. 

Podobno Eden będzie miejscem 
pogody wiecznej — niech to dunder! 
bo ja na przykład taki jestem, 
że bardzo lubię burze również. 

I co istotne dla mnie także —
musi dość tłoczno chyba być tam, 
a ja nic na to nie poradzę, 
że mam naturę samotnika. 

No, a szczęśliwość permanentna —
jakże świadomym jej być można, 
gdy nie ma punktu odniesienia
jak ten w przypadku Zła i Dobra? 

Mam tych zastrzeżeń więcej jeszcze, 
(na marginesie — nie czczę Czarta)
niech to zapiszą tam w rejestrze —
do Raju nie chcę. 

                                    Czarek Płatak. 

Bardzo fajny wiersz i plany nie mniej fajne :) 

Czarku, właśnie raj, o który piszesz, będzie na Ziemi, do nieba ja też nie chcę, tu mi dobrze.

Przecież pierwsi ludzie żyli w raju, ten raj był na Ziemi.

Trzymaj się, może się kiedyś tam właśnie spotkamy:)

o raju, nie to nie! wolno Ci. On też nie chciał. ;))))

Rewelacja,  właśnie takie wiersze uwielbiam!

Dzięki. Wg niektórych taki Raj dostaniemy jaki sobie wymyślimy... :) 

Kto wie :) Choć od ogrodów zdecydowanie wolę lasy ;))

Niechby on już lepiej śpiewał tego Chlejera :D

Rad jestem ;) 

W dobry miejscu się urodziłeś.

Tu takie miejsce , taki kraj

Pozdrawiam

Spotykali się kiedyś ksiądz z rabinem, żeby pograć w szachy. Pewnego razu, ksiądz przy partyjce powiada:

- Śniło mi się, że byłem w żydowskim raju. Wszędzie było brudno, a wokół włóczyło się bez celu mnóstwo, śmierdzących cebulą i rybami, Żydów.

Przy następnym spotkaniu rabin mówi do księdza:

- Wiesz, tym razem mi się śniło, że byłem w chrześcijańskim raju. Wszędzie było czysto, pachnąco i schludnie, kwitły kwiaty i śpiewały ptaki, a powietrze wypełniała anielska muzyka. Wszystko było takie piękne, tylko... ludzi to ja tam wcale nie widziałem.

Myślę, że każdy ma taki raj na jaki zasługuje, a jego przedstawienie w wierszu wydaje mi się żywcem zaczerpnięte z kolorowych broszurek Świadków, które, niestety, trąci kiczem i bardzo odbiega od np. mojego.

Technicznie, wiersz, jak zwykle bardzo dobry.

Pozdrawiam serdecznie :)

Tego się nie wybiera ;)

Odpozdrawiam ;)

Dzięki za czytanie i obszerny komentarz oraz przypomnienie anegdoty o rabinie i księdzu :)

Zaiste, trąci kiczem strasznie, ale na obronę wiersza muszę nadmienić, że z broszurek Świadków zaczerpnięta żywcem być mogła i była jedynie wizja oswojonych dzikich zwierząt.

Pozdrowiony ;)

Nie musisz bronić wiersza, on się broni sam. PL odrzuca jakąś wizję Raju i przedstawia własną. Jedynie tytuł nieco niefortunny, moim zdaniem.

Wzamemnie :)

Troszku tak, bo do jakiegoś tam Zaświata na skraju lasu w sumie chcę, ale nie chcę do tego, tego Raju, gdzie wybiera się cała reszta. Zawsze zresztą szedłem pod prąd, to i później nie przewiduję zmiany w tej kwestii :) 

Udanego piątku Sylwku!! 

Żeby dotrzeć do źródła, trzeba iść pod prąd.

Dla mnie wiersz świetny od początku do końca, razem z tytułem. I nic nie trąci kiczem.

Ja od dawna twierdzę, że nie chcę do raju (który zresztą - taki, jakim przedstawia go religia chrześcijańska - jest niemożliwy do zrealizowania, a niemożność bycia w nim szczęśliwym z powodu braku odniesienia, jakim jest nieszczęście, to nie jedyna jego antynomia).

Ja też kocham lasy. Bardzo. I jeziora. I bagna. I łąki. I morza. I góry. Wszystko, co jest naturalne tutaj, na tym łez padole. I nie chcę być czymś innym gdzie indziej.

Kocham też moich Bliskich - tych, którzy są przy mnie, i tych, którzy już odeszli. I nie chcę ich wszystkich spotkać gdzie indziej, gdzie będą czymś całkowicie innym, gdzie nie będą mieli ciał ani wieku, i gdzie wobec tego nie będzie ziemskich relacji między nami - czyli moje dziecko nie będzie moim dzieckiem, mój Andrzej nie będzie moim Kotem, moi rodzice nie będą moimi rodzicami, moi dziadkowie nie będą moimi dziadkami, a moja siostra nie będzie moją siostrą - i żadne z nich już nie będzie w niczym ludzkie.

Mam nadzieję, że żadnego nieludzkiego świata nie ma za horyzontem zdarzeń. Mam nadzieję.

Pozdrawiam, Czarku. :)

Super wiersz :)

Chociaż nie wiem, czy podzielam Twoją postawę

(pozwalam sobie Cię zrównać z Peelem, boś się podpisał :)),

bo też nie wiem, jak ten raj wygląda.

 Może każdy dzień jest tam przyjemną niespodzianką?

Może stąd to stałe szczęście?

Można by jeszcze się zastanowić, jak tu każdemu zapewnić szczęście w raju,

ludzie przecież różnie gustują :)

Ale w tej kwestii to sobie można tylko pogdybać :)

Pozdrawiam :)

Dziękuję ślicznie za miłe słowa na temat wiersza, a co do Raju - to się zupełnie wszystko kupy nie trzyma. Jak w moim uznaniu wszystko co się tyczy religii poza naturalną dążnością do darzenia kultem kogoś ponad człowiekiem, Stwórcy, który da sprawiedliwym życie wieczne. 

Pozdrowienia 

Wychodziło by na to, że każdy mieć swój Raj będzie, a jeżeli będzie inny niż np Raj naszej ukochanej osoby, będzie ona występować w dwóch lub kilku wcieleniach w kilku Rajach jednocześnie :) Takie heheszki na temat ;) 

Serdeczności!