Narodowy rejestr tożsamości, vanem lub pociągiem

Jest tyle rzeczy i spraw
które chciałbym zostawić
w tyle

Gdy ciągle patrzy się świat 
ja w stresie chcę wyciągnąć
sztylet

Chcę żyć pełnią barw
bez zbędnych szkiełek i szmat
wbić go tam gdzie się da
niech zdycha choć przez chwilę

Podobno to jestem ja 
choć w duszy mi gra 
że to tylko gra 
nic nie jest tu prawdziwe

to mój bilet

Co stoi na przeszkodzie, żeby odciąć balast?

ja - zbyteczne,

I ostatnie wersy:

podobno to jestem ja

a w duszy wciąż gra

nic nie jest prawdziwe

mam bilet

Co o tym myślisz? Pozdrawiam

Ciekawa formuła.

Pozdrawiam

Propozycja Marii odnośnie ostatniego wersu zdaje mi się trafna,

osobiście nawet zaszalałabym bardziej i w ogóle się go pozbyła.

Dalej, co do formy, w drugiej zwrotce, w drugim wersie podmieniłabym "wyciągnąć" na "wyjąć",

jakoś tak płynniej dla mnie. W drugim wersie trzeciej zwrotki "zbędnych" uważam za zbędne :)

I to tyle uwag :)

Poza tym - ciekawy utwór, ma specyficzny "podróżniczy" klimat :)

Pozdrawiam :)

Niewiele w życiu jest sytuacji jednoznacznych, a te zazwyczaj są nieprzyjemne, urzędowe lub jedne i drugie naraz :)

Dziękuję za propozycję.

Faktycznie, wiersz byłby wtedy bardziej profesjonalny. Może nawet wyszłoby mu to na dobre, ale ten jest bliższy mojemu sercu i świadomie wybrałem taką formę. 

Dzięki temu ostateczna interpretacja jest bardziej klarowna, przynajmniej w moich oczach. Chociaż z tym jest tak, że każdy zinterpretuje to na swój sposób, to w pewnym sensie piękne, a ja nie chciałbym nikomu niczego narzucać. 

W każdym razie, nie będę się tak rozpędzał, bo wyjdzie z tego niezły monolog.

Pozdrawiam!

Dziękuję za komentarz, uwagi oraz pozytywny odbiór. :)

Dziękuję! 

Mi też się wydaje, że nie jest tu prawdziwie. Gombrowiczowskie formy to właśnie ta gra. Mogę utożsamić się z Twoim wierszem :) Niech nazwą mnie staroświecką, ale stawiam pociąg nad vana ;) Pozdrawiam