Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

A ja piszę, piszę wiersze


Maria_M

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie przesadzaj, wiersze układam zawsze jak coś robię, tylko teraz siedzę i piszę komentarze,  ponadto to moja wina, bo jeden dziennie mi się rodzi, dzisiaj zaraz też wstawię, tylko muszę jeszcze trzy godzinki poczekać, a może i dłużej.

Dziękuję pięknie:) czekam na Twój

 

Edytowane przez Maria_M (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bardzo ładny wiersz.

Ale - za pozwoleniem, Mario - ja bym go jeszcze wygładziła. A chodzi o rytm i regularność. Wszystkie ostatnie wersy zwrotek powinny być tej samej długości, co wersy drugie (jeśli chodzi o ilość sylab, oczywiście). natomiast u Ciebie ostatnie wersy są przeważnie dłuższe - i to nieco psuje cały efekt utworu.

Dla przykładu - można poprawić tak:

 

Nie lubię blichtru, słów wyszukanych,
a wiersze piszę sercem,
sam środek duszy otwieram dla nich,
nawet, gdy mózg w rozterce. 

 

Z serca do ludzi płynę rymami,
a rytm mnie przy tym wspiera,
sam środek duszy otwieram dla nich,
obłuda niech umiera.

 

Lekko, subtelnie wyciągam dłonie,
padają ciepłe słowa,
sam środek duszy otwieram po nie,
a strofy pisze głowa.

 

Podmiot liryczny to mój przyjaciel,
na niego zrzucę winę
i całą duszę otworzę raczej,
gdy uczuciami spłynę.

 

Oczywiście można wprowadzić inne zmiany. A można ich nie wprowadzać w ogóle. Ale moim zdaniem wiersz dużo traci na tej arytmii.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak się zastanawiam, czy można napisać, że mózg jest w rozterce? Zazwyczaj mówi się: serce w rozterce. I nie podchodzi mi w ostatnim wersie w ostatniej zwrotce  : spłynę, ale może nie mam racji. Jeszcze pomyślę, a tymczasem dziękuję Ci nad próbą wyrównania rytmu.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Oczywiście, że nie musisz skorzystać z moich propozycji zmian. To było napisane szybko i na kolanie - tak tylko dla przykładu, w którą stronę można pójść w wygładzaniu rytmu. Nawet specjalnie się nad tym nie zastanawiałam, bo wychodzę z założenia, że to Twój wiersz i najlepiej będzie, jeśli sama go zmienisz. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ,, Boże, mój Boże,  czemuś mnie opuścił? ,,   niedawno wołaliśmy ,, witaj KRÓLU,,  a dziś ,, na krzyż z nim,,  i ukrzyżowaliśmy Jezusa    po ludzku w bólu żali się ON szuka pociechy u Boga Ojca  zawierza się Mu całkowicie   ,, niech się stanie jak Ty  chcesz, a nie jak Ja chcę…   do końca jest Człowiekiem    umarł jak każdy z nas  to jedyna droga do domu Ojca tam nas oczekuje  idźmy do Niego z ufnością    Jezu ufam Tobie    2022 /2024 andrew  cytaty Ps. 126, Piątek  dzień męki i śmierci Jezusa
    • Moja mała biedronko. Siedzisz na moim przedramieniu. Chodzimy ze sobą. Masz uśmiech kilku kropek na skrzydłach. Czekamy na autobus. Deszcz zaczyna padać, kręcisz się niespokojnie, szukając parasola. Otwieram go nad tobą, wtykając słuchawki do uszu. Delikatnie, żebyś nie odleciała. Lubię kontratenorów – Scholla, Orlińskiego, piwo u braci - trapistów. Jaroussky’ego. Stabat Mater. Pergolesiego. Nikt, poza papieżem, nie nosi czerwono-czarnego szkaplerza, przecież. Siedzisz na moim przedramieniu, chodzimy ze sobą. Jesteś paraliżem dłoni, Aniu,  co dzień.    
    • Wiejskie kościółki Małe, drewniane Duże, murowane Na tych poddaszach wiją gniazda jaskółki   Msze wieczorne, czy te nad ranem Na radość ślubów, na rozpacz pogrzebów Schodzą się ludzie ze wszystkich brzegów W tych ścianach modlitwy zamurowane   Blask wpada nieśmiało przez świetlik Oświetla wiernych oczy I policzki, które czasem łza zmoczy W tych oczach - mętlik   Obok kościółka, mała aleja Tłumy dusz, nie wiadomo skąd Ktoś w ich dusze ma jednak wgląd W tych duszach - nadzieja   Biją głośno kościelne dzwony Ciche łkanie przy pustym grobie Cmentarną ziemię wróbelek dziobie W tej ziemi, z tych łez, wyrosną klony   Wiejskie kościółki Ptakom - schronienie Ludziom - zbawienie Zapewnią te małe przyczółki    
    • życie pozagrobowe pierwsi  wymyślili Egipcjanie    niezwykła obietnica  i odpowiednia administracja  trzyma naród w zaprzęgu  to kapłani rabowali grobowce    wiara jest najważniejsza    na czas budowy domu osadnicy  musieli okopać się w żywej ziemi  gościnność bezgranicznej Wirginii  to ataki Indian chorób i komarów  pierwszy rok był decydujący    dziś ich prawnuków fentanyl wlecze ulicami  i żywcem wciąga pod ziemię    wiara rodzi nadzieję    w noc poprzedzającą jej urodziny zostawił na schodach skrzynkę  poćwiartowane ciałko ich syna  to miał być prezent    wiara i nadzieja przyciągą    miłość             
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...