My młodzi!

Bez utraty tchu biegniemy,

Zatopimy świat w marzeniach,

Dumę swoją pogrzebiemy,

My, ideolodzy świata,

Byle wiatr nas nie przewróci,

Rozwiniemy życia skrzydła,

Nikt z nas tutaj już nie wróci,

Odlecimy łaknąc życia,

Każdy z nas chce kiedyś dotknąć,

Gwiazdy i anielskie lica,

Lecz nam przyjdzie w żarze spłonąć,

Nim zdążymy obrać drogę,

Bośmy tylko z porcelany,

Kruche ciała, kruche dusze,

Świat nasz wielce pozłacany,

Rdzy nie widzi nasze oko,

Ale kiedyś prysną czary,

Przyjdzie koszmar dorosłości,

Obraz będzie tylko szary,

Nasze serca zaś ze skały.

Przepraszam. Jestem zawieszony między "dzieciństwem" a 
starością" (cudzysłowy nie przypadkowe). Jakoś nie mogę pojąć, ale wyczuwam potencjał.

Mam nadzieje, że jeszcze poczytam Pani twórczość :)

Wiersz b. enigmatyczny. Trudny, moim zdaniem trochę chaotyczny. Pozdr. J. 

Czuję tutaj trochę Odę do młodości Mickiewicza.

Młodością trzeba się nacieszyć, póki jeszcze jest się młodym.