Z pustego domu

Umarłem spokojnie

Sam byłem w domu
Tak by już nie wadzić
Nic nie robić komuś

Ani się umizgać
Ostrą strzałą w pięcie
Nie być szklaną drzazgą
W śmiertelnym zakręcie

Tak bardzo się cieszę
I tak jest mi lekko
Przestałem nareszcie
Być tą piątą klepką

Odszedłem bez żalu
Wszystkim przebaczyłem
Proszę o to samo
Że z drogi zboczyłem

I nogi zmoczyłem
W tej mętnej snu wodzie
Że buty przemiękły.. 
Od góry do spodu

Tak bardzo rad jestem
Że nie na ulicy
Że nie wypowiedzieć..
Aż chce mi się krzyczeć

Choć głowy pół nie mam
Jedno oko poza
Drugim ciągle widzę
Szary świtu pejzaż

Drzwi domu zamknięte
Nikt mnie tu nie znajdzie
W piecu dawno zgasło
Ciało szronem zajdzie

Kiedy wiosna wstanie
Rudy kot zamiauczy
Kilof w drzwi się wbije
Skrzydła much zatańczą

I nagle czar pryśnie
Wszystko się wyjaśni
Nikt już nie napisze
O tym życiu baśni

Temat wyłożony dość prosto, drugiego dna się trudno dopatrzeć. Możnaby ubrać wiersz w formę ballady dziadowskiej, nabrałby dodatkowego uroku, ale trochi wtedy do podkręcenia styl.

Jemall, nie każdy wiersz musi być meta, ale dziękuję Ci za komentarz. Pozdrawiam