Koniec

horyzont wybuchł milionem czarnych słońc

i gwiezdny rój rozproszony spada mgłą

co świtu blask w najciemniejszą zmienia noc

gdzieniegdzie mdło rozświetlaną poprzez grom

przesiąka strach do ludzkich nagich wnętrz

potokiem łez pożegnalnych bryzga deszcz

od wiatru tchu zmrożonego ciała drżą

a ręce w mroku szukają innych rąk

Muszę przeczytać jeszcze parę razy, bo mój zegarek chronologicznie ma pod górkę.

Zmieniłem ostatnie dwa wersy, bo nie przemawiały do mnie.

Apokalipsa? Nawet nieźle.

Każdy ma swoją. Ta raczej dotyka kwestii relacji międzyludzkich. ))

Bardzo kamuflujesz treść. Niestety tego puzzla w ten sposób bym nie rozwiązał, jedyne co widzę, to koniec jakiegoś świata, w którym giną ludzie.

Sylwku, to pochwała! Dobrze, że wiersz jest napisany tak, że każdy widzi w nim coś innego. To miłe.

zwróć uwagę, że tytuł nie zdradza, jaki to koniec 

@Patryk Robacha Cześć.   

Ten wiersz koniec opiewa? Straszny jest - pod względem treści. 

Bomba atomowa?

Szyk wyrazów w wersach (zdaniach) trochę udziwniony, co utrudnia odbiór wiersza. 

Ja bym w ostatnim wersie zamieniła słowo "drugich" na "innych"

Pozdrawiam J. 

Kiedyś zdarzyło mi się napisać taki wers:

Horyzont drgnął, dźwignęło się słońce....

Przytoczyłam go, bo mi przypomina 1. wers Twojego powyższego wiersza. 

Raczej rozstanie, kiedy świat jakby się walił. Strata, niepowetowana strata.

nie widzę tego, ale u mnie układy słów, akcentów, sylab, głosek są raczej umyślnie rozstawione, żeby fonicznie wiersz oddawał nastrój. 

Słuszna uwaga. Kupuję. 

I piękny wers. Podoba mi się. 

Rozumiem. Niesamowitym musiało być przeżyciem, owoż.

Tak, specyficznie piszesz. Trzeba się przygotować do lektury Twoich utworów i odpowiednio podejść. Tak będe robić. 

Fajnie. 

Ten wers jest z wiersza pt. "Polowanie" Dziękuję.        Pozrawiam serdecznie Justyna. 

Miłego dnia.