sztuka

sztuka
wyblakły kwiat

otwiera witryny i wyciąga
jakby pełny świat
bo całego siebie

wypijasz do końca
za wszystkich nas
aż zostaje miejsce

posadzą tam drzewko
na zmurszałej podłodze
a skrzypienie pójdzie, pójdzie
w pierwsze liście

nie zrozumie celu
tak wielu kroków
i to chyba sztuka
ta, która porusza.

Wiesz co? Nie do końca go rozumiem, ale jakoś tak podoba mi się.

Myślę, że dokładnie o tym jest ten wiersz.

Ma swój urok, taka samospełniająca się przepowiednia :)

Pozdrawiam serdecznie :)

Nie chcę zdradzać wszystkich szczegółów ale tak ;) Sztuki nie da się jednoznacznie zdefiniować i jest tam też mój apel młodego pokolenia ;) Pozdrawiam :D

Ciekawa ta Twoja wizja sztuki. 

Moja jest zupełnie inna, ale każdy ma prawo po swojemu sztukować :)

Pozdrawiam:)

ps. W tajemnicy wyznam, że to nie na moją głowę.

cześć, Nieznajomy Niewidzialny. 

Smutne, nie bardzo zgadzam się z tym stwierdzeniem. Twój wiersz nie zawiera znaków int. może dlatego dość trudno odkryć zamysł Pl - a? 

Gdyby było: 

sztuka

wyblakły kwiat?

Wyblakłym kwiatom chyba juz nie chce się:

Albo są jednak jeszcze tak silne, ze walczą o przetrwanie kosztem innych? Czyli sztuka byłaby swoistym pasożytem? Chyba, bo piszesz:

A może chodzi o stałe odradzanie się? Tak, pewnie tak jest. Jedno ginie, drugie rodzi się. 

Ciekawy wiersz, pozdrawiam Justyna. 

Krąg życia. Odwieczny. 

Przepraszam, że nie odpisywałem jakoś konkretniej. Nie było mnie, zniknąłem i teraz też nie potrafię... W każdym razie bardzo dziękuję za takie rozbudowane i ciekawe komentarze, za chwilę pochylenia się nad próbami młodego człowieka, pozdrawiam NN ;)

łał! Ktoś zobaczył tego brakującego listka ;) Dzięki za chwilę zastanowienia :D