Mój Ojciec

Pochwalę się jeszcze :-)

Chyba niewielu czytelników tego wiersza rozumie ten fragment.

A ja chyba go dokładnie rozumiem.

Był taki okres w PRL ( to był chyba koniec lat 60-tych i początek 70-tych), kiedy na wsi tworzono małe kółka rolnicze.

Pewnego gospodarza czyniono prezesem kółka a kółko otrzymywało od  państwa do użytkowania maszyny rolnicze: ciągniki, pługi, młockarnie, silniki spalinowe.

I tymi maszynami odpłatnie świadczono usługi okolicznym rolnikom.

Takie kółko było u mojego sąsiada.

Sąsiad miał z tym urwanie głowy. Skargi na terminowość, wojny o kolejki.

Zapłacił za to zdrowiem.

A pomysł z kółkami żył bardzo krótko.

O czymś takim Ty pisałaś?

Dziękuję Justyś:) w moich okolicach małorolny gospodarz to było popularne określenie gospodarza, czyli takiego, który posiadał 3/6 ha ziemi. 

Tak. Właśnie to miałam na myśli. Mój tato prowadził kółko rolnicze, a najstarszy brat w nim pracował. Polman rozumiesz i wiesz:) masz równieź rację, że niewiele osób, tutaj zrozumiało wiersz.

Pozdrawiam

Tak już mamy my od Kasprowicza :-)

Pozdrawiam :-)

I dziękuję.

@Eliszka bardzo dziękuję :) Pozdrawiam

Wyjaśnij mi z tym Kasprowiczem :) bo niekoniecznie łapię.

Kasprowicz to najbardziej chłopski poeta.

Nigdy się nie wyparł swojego pochodzenia. Wsi poświecił większą część swojej twórczości.

Przy tym wielki patriota.

Oto przykład:

A to przykłady wierszy:

Sonet I

Chaty rzędem na piaszczystych wzgórkach; 
Za chatami krępy sad wiśniowy; 
Wierzby siwe poschylały głowy 
Przy stodołach, przy niskich obórkach. 

Płot się wali; piołun na podwórkach; 
Tu rżą konie, ryczą chude krowy, 
Tam się zwija dziewek wieniec zdrowy 
W kraśnych chustkach, w koralowych sznurkach. 

Szare chaty! nędzne chłopskie chaty! 
Jak się z wami zrosło moje życie, 
Jak wy, proste, jak wy, bez rozkoszy... 

Dziś wy dla mnie wspomnień skarb bogaty, 
Ale wspomnień, co łzawią obficie - 
Hej! czy przyjdzie czas, co łzy te spłoszy?!..

Sonet XV

Miała rolę, sprzedali jej rolę —
Były czasy gradu i posuchy,
Kubę dawno zamknął grób już głuchy,
A skąd płacić, gdy pustki w stodole?

Pożegnała ze łzami swe pole,
W służbę poszły nieletnie dziewuchy,
I na plecach kawał starej pstruchy,
Tak na wiatr się puściła — na dolę.

Wędrowała od wioski do wioski:
Tu się najmie do żniwa, tam pierze,
Pókąd lata, pókąd siły świeże...

Ale starość spada funt po funcie:
Trza pójść w żebry, trza żyć z łaski boskiéj...
I dziś zmarłą znaleźli na — gruncie.

Dziękuję za to przypomnienie. Piękne wiersze i piękna postać. 

Wiesz, nie załapałam o co Ci chodzi, bo nigdy nie dzielę ludzi ze względu na pochodzenie. Zarówno z chłopa może być poeta i wartościowy ktoś, jak i z pana- oferma.

Tak jest :-)

Pozdrawiam :-)

Również i życzę wszystkiego dobrego :) Do następnego wiersza

Nie wiem, czy ja kiedyś będę umiał coś o swoim napisać... 

Dziękuję Czarku:) To nie do końca o moim, wiesz, trochę zmyślam:)