Chrupiące bułeczki z powidłami

mój mąż pojechał rano po zakupy
miał wrócić za niedługo 
wrócił po północy i jeszcze 
na źle 

napruty

wchodzi i trzaska drzwiami
krzesła w oparcia całuje
parapet chce wyrywać
klęka płacze żałuje

podchodzę ze strachem cichutko
by dzieci nie pobudzić
boję się 
ale idę 
bo bardzo może nabrudzić

popatrzył na mnie krzywo
stanęłam czekam przy ścianie
jeszcze raz rzucił okiem
zasyczał

gdzie bułki na śniadanie!

i krokiem opętanym w moim kierunku zmierza
więc chcąc nie chcąc przypadkiem
z liścia za chwilę w śledzia 

mój mąż dzisiaj rano do pracy nie pojechał
leży stęka w łóżeczku
mówi że będzie zdychał

a zdychaj sobie zdychaj
oj ty moje kochanie
idę kupię litr wódki

byś zdechł w normalnym stanie

01.12.2018r.

 Super wiersz,  uśmiałam się.  Ale czy w piątym wersie ma być na źle,  a może nieźle?  Pozdrawiam 

Dziękuję za odwiedziny. Droga Evicco, to jest ironia, raczej do gorzkiego śmiechu.

Odnośnie na źle napruty: w środowiskach rodzin, gdzie któryś z członków nadużywa alkoholu, mówi się: o znów się napruł na źle tym razem, czyli nie położy się spać, tylko będzie rozrabiał, szukał zwady, robił awanturę. Może też napruć się na dobrze, w tym powiedzeniu też kryje się dwuznaczność.

Widzisz, nie dość, że po dwunastej dopiero wrócił, to jeszcze pijany (napruty), i nie dość, źe pijany, to jeszcze na źle, Być pijanym na dobrze i na źle- to jest „groteska.”

Pozdrawiam i życzę udanej niedzieli:)

Już rozumiem.  Dzięki za wyjaśnienie i pozdrawiam.  

Bardzo proszę:)

To mnie zaskoczyło, bo tytuł uruchomił mi ślinianki, a tu raczej o siniakach - życiowych...

Mocny, przemawiający

Zdrówka

Witam -  ciekawe czy ta która poszła po bułeczki też wróci wieczorem.

Uśmiecham się  z tego bardzo życiowego wiersza.

                                                                                                                                  Pozd,

Nieźle z tym na źle. Pozdrawiam.

Dziękuję:) 

Dziękuję za czytanie i komentarz:)

pozdrawiam

@Silver bardzo dziękuję:)

No dobra, poważę się skomentować po raz pierwszy.

Od zarania dziejów (poetycko powinno tu być, nieprawdaż, inaczej napisałbym "od zasranego urodzenia") trapi mnie, co powoduje, że częstochowskie rymy jakoś przechodzą i nie rażą albo rażą mało.

I ten wiersz jest idealnym przykładem.

Pojawiają się, zwłaszcza w pierwszej części, a jakoś nie dominują w odbiorze.

Chyba to polega na tym, że jeśli się potrafi powalić odbiorcę całym przekazem, to można przemycić wszystko.

I Tobie się to udało, Mario.

Tak niesamowicie intymne wyznanie tu zawarłaś, przy tym równie niesamowicie emocjonalne i poruszająco smutne, że od początku do końca mogłabyś rymować całuje-żałuje i niczego by to nie zmieniło.

Spróbuję coś ułożyć w odpowiedzi, na miarę mojego małego rozumku misia.

Bardzo mi miło, że odważyłeś się skomentować po raz pierwszy (jak piszesz) pod moim wierszem. Komentarz bardzo celny i trafiony. To miał być wiersz biały, wolny, ale jak widzisz wcisnęły się rymy, najprostsze, częstochowskie i tu mi pasują, bo przekaz ma podtekst ironiczny, szyderczy, wyciąga na światło dzienne sytuacje życiowe wielu rodzin, gdzie dochodzi do nadużywania alkoholu. Musisz jeszcze pamiętać, że podmiot liryczny, nawet występujący w pierwszej osobie, nie jest tożsamy z autorem.

Dziękuję pięknie za pozytywny odbiór. Zachęcam do zajrzenia do moich innych wierszy oraz do częstszego udzielania komentarzy. Tu nikt nie gryzie:)

Pozdrawiam :)

Dzięki.

I cieszę się, że podmiotu lirycznego nie należy utożsamiać z autorem ;)

@Czarek Płatak bardzo dziękuję:) 

Powiało grozą :)) 

Nie lubię pijanych ludzi. Grrr

Serce za odwagę opisania historii :)) 

Takie historie zdarzają się często:) Czarku, tylko nie pomyl autorki z PL. 

@Marcin Krzysica bardzo dziękuję:)

Nie jestem w temacie laikiem. Niestety 

Jak obraziłam, to sorry :)