Człowiek efemeryda

Był efemerydą
Człowiekiem z gwiazd
Wyśnionym którzy nie śnili
Że może być jednym z nas

Utykał na drodze
Obcasem darł śnieżny pył
Co miał orać w tej grodzi
Wrzącą w żyłach krew

Podlali mu tam tu trochę
Zbudzili życia bieg
Jednak i tak on tam poszedł
W pszczelny szczelny sen

Słaniał swe nogi nie wiedząc
Dokąd zaniosą go
Pukał do drzwi nie znając
Któż je otworzy, kto

Budził się nocą zdziwiony
Że oto nastał znów dzień
Gdzie wiatr ciskał z ambony
Dla niego nie miał nic

Śpiewał z nami pieśń życia 
By pośród nas mógł być 
Oddalić czas swej udręki
Kewlarową zerwać nić

I przegrał dla was w tym tłumie
Co tłumem lubi być
Udało mu się-nie umiem
Być z wami... I bez was żyć