zapomnienie

pośród barwnych trumien
latarni szarego miasta
obok krzyża co wrasta
do gardła szyi potulnej

przykryta kominem
dla zamglonej pamięci
zawsze palce na chęci
przy życia statywie

nad szyją jest dym
bucha co godzinę
nie widać już nic
zabrało ją i okolicę

jestem tam gdzieś
zamknięte oczy
mnie też porusza
wiatr...

gdy kiedyś obudzą
że byłem potrzebą
lecz jeśli to jutro
to wciąż nie wiedzą

ile przeszedłem.

To mi się podoba. Dalej traci płynność. Pozdrawiam. 

Chyba warto by delikatnie jeszcze przy nim (wierszu) pogmerać żeby ww. płynność stała się udziałem całości, bo zaczyn jest ciekawy :) 

Dzięki za komentarze od tak dobrych poetów. Zmiana rytmiki i formy bierze się raczej z chęci podkreślenia wydarzeń wokół peela. Tak to niestety u mnie wygląda, że pisząc mam w głowie muzykę. Gdy chcę coś zmienić/ dodać,  to często ingeruję w płynność, która zostaje

zachowana tylko wewnątrz mnie. Pozdrawiam ;)

Tak jak powyżej. Jest jakiś pomysł, nawet nieźle naszkicowany, ale należałoby mu poświęcić jeszcze nieco pracy żeby powstał z niego pełnowartościowy "obraz"

Pozdrawiam serdecznie :)

Rozumiem :)

Można też pisać bez muzyki w głowie. Jeśli napisane wersy będą trzymać rytm wtedy bez większego problemu dadzą się przypasować do każdego niemal jej rodzaju. 

Odpozdrawiam :) 

Porada zdecydowanie warta zastosowania ;) 

Udanej zabawy ;) 

Żaden zemnie poeta.

Jeżeli to był celowy zabieg to pytanie, czy potrzebny — moje zdanie już znasz.
Pozdrawiam