Po raz drugi

PO RAZ DRUGI

W wygodnym zakątku duszy rozwija się
toksyczny kwiat. Kwiat przysięgi,
którego nie zastąpią marzenia.
Tak się boję, że plotka okaże się nadzieją,
a obietnica – mądrością.

Skaczę z samotności na samotność,
uczę się nazywać miłość po imieniu.
Moje stopy potrzebują oparcia
na ziemi, a dusza – bezpieczeństwa w Twej naiwności.

Bolą mnie pokaleczone myśli,
rany jątrzą się nieustannie.
Cierpię na przewlekły brak wzajemnej miłości.
Dasz znać, gdy będę rodziła się
po raz drugi?
Pomożesz mi popełniać jeszcze raz
te same błędy?
Czy znalezione na bezdrożu niczyje dłonie
dadzą mi chwilę namiętności?

Tańczę, póki nogi nie odmawiają posłuszeństwa –
moja partnerka o wdzięcznym imieniu Śmierć
uśmiecha się łakomie
na widok mojego żywego, pląsającego ciała.

A jeśli pociąg wykolei się
przed ustaloną stacją,
wbrew rozkładowi?

Dobre słowa trzeba czasem doprawić –
wtedy smakują jeszcze lepiej.

Kochanie, zanim porzucę ten kawałek pamięci,
który łaskawie mi podarowałeś – zrozum, że niczyje serce
też umie postawić na swoim!

Witam -  serce nie sługa ono czuje i rozumiem.

Mi wiersz się podoba -  ale myślę że jeszcze lepiej by zabrzmiał 

gdybyś coś niecoś  ucięła -  są takie miejsca.

No ale to ty decydujesz  to twoja twórczość.

                                                                                                               Udanego dnia życzę 

Twoim bogactwem jest język i wyobraźnia. Myślę, że nie ma znaczenia co spróbujesz opisać (podobnie jak Maria_M ma dar rymowania). Łapię się jednak na wrażeniu, które podzielił wyżej Waldek. Bywa, że trudno mi się skupić na niuansach, czekając na finał.
Ale ja kanciasta jestem, więc nie bierz tego za bardzo do siebie, choć miej na uwadze, że i takich czytelników los przynosi. 

bb