sen o jawie

Obudziłam się ze zdartym łokciem 

Krew wolniutko spłynęła

Zbadawszy szczegóły lewego ramienia 

Zaschnęła tuż nad dłonią 

Zostawiając kruchą smugę 

A śniłeś mi się dzisiaj 

Byłam na placu wielkim 

Wokół gwaru i jasnych świateł 

Które dziko rozpraszając mrok 

Wcale go nie odgoniły 

I stałeś tam 

Gdzieś na drugim końcu 

Za światłami i 

minąłeś gwar 

i chaos 

i szum brzmiący jak codzienność 

Jak to zwykle potrafiłeś robić 

Wiem to jedno że 

Szłam do twoich ramion 

A gdy się zbliżyłam nie mogłam unieść dłoni 

Byś mnie obdarzył objęciem 

bezwładna nie chciała się słuchać 

Palce opadały lekko za każdą próbą 

Brakło jej sił 

By złapać koniec twoich rąk

Strużka krwi wysiłku spływała wolno gdzieś przed dłonią 

I to tylko przeniesie się na jawę 

Ta krew ta pustka i bezdotyk 

wszystko byłoby w porządku 

Normalnie 

Już tak miałam po śnie 

Jednak już nie brakuje sił 

Tylko rozumu brakuje 

By złapać koniec 

By spróbować go ogarnąć 

Wtulić w ramiona 

i oswoić ostatatecznie 

Raz na zawsze