Łapacz snów

ŁAPACZ SNÓW

Trzask tłuczonej wody.
Obce kroki na stromych schodach
mojego nagiego sumienia.

Czy to Ty? Dobrze trafiłam?
A może marzenie, które nigdy nie nastanie?
Wystraszone myśli czmychnęły
we wszystkie strony – próbujesz je osaczyć,
ale wyrywają Ci się dzielnie
z donośnym szeptem
i zgrzytliwym pluskiem.

Ach, w głowie tak ciasno!
Straciłam władzę nad zamętem bezimiennych uczuć,
który niezmiennie się kotłuje
w czterech ścianach czaszki.

Jak ułaskawić uczucia, których nikt nie pożąda?
Jakiego imienia używać,
aby pozostać niezapomnianym?

Mój aniele, jesteś tak uspokajająco niedaleki –
lecz jednocześnie odległy
wzorem nieboskłonu, jakiego nie ujarzmi nigdy
ludzka ręka; do którego nie dotrze
wyszeptana naprędce modlitwa.

Boże, dzisiejszej nocy to Ty klękasz
u naszego łóżka – nie przegapisz okazji,
aby przyjrzeć się dokładniej czyimś snom.

Z Twego boskiego gardła wyrywają się słowa
niczym ostrza, równocześnie tak pokorne
i nieutulone – godzą w sedno naszych serc.
Za Tobą, Panie, podąża noc – noc, którą zarzucasz nam
na głowy, by powstrzymać przed grzechem.

Zbawco, tym razem Ci się to nie uda –
znajdziemy lepsze miejsce
dla naszych snów.
Oddal się, póki nie straciłeś resztki honoru
i rozsądku. Zostaw nas samych,
zabłąkanych w rozrzuconej pościeli,
zakopanych pod ciężarem
płonącej namiętności.
Tym razem nie czekamy na błogosławieństwo.

Aniele, całuj mnie
na przekór nocy!
Niech chciwe wargi rzucą się na siebie
niczym zgłodniałe drapieżniki.
Pokaż mi, jak powinien wyglądać
ostateczny, jedyny sen,
z którego nie ma odwrotu.

Śnij, dziecko, póki kolorowe, póki miewasz sny, póki możesz spać, śnij.