To już się nie powtórzy

TO JUŻ SIĘ NIE POWTÓRZY

Mamo, dlaczego nie pozwoliłaś,
żebym się urodziła?
Tak bardzo chciałam być całym Twoim światem...
Pragnęłam przynosić dla Ciebie najpiękniejsze kwiaty,
same szóstki w szkole,
żółte słoneczko z niebieskiego nieba,
tak roześmiane jak Ty na mój widok…
Marzyłam być Twoją kochaną córeczką,
Twoją pociechą w ciężkich chwilach.

Wiem, że było Ci trudno,
pojawiłam się niespodziewanie –
rozumiem Cię.
Wybaczam, że pozbyłaś się mnie
jak kogoś złego,
jak nieproszonego gościa…
Przepraszam, że Ci przeszkodziłam –
szkoda, że nie uprzedziłaś mnie,
że przeszkodzę Ci w karierze.

Cóż, mamo, i tak bardzo Cię kocham.
Obiecuję, że to się nigdy nie powtórzy –
podobnie jak moje życie…

Smutno ... :-( 

Nie wiem co powiedzieć, smutne i poruszające rzeczywiście.

Wzruszający wiersz :-(

Poruszający

"Mamo... czemu"

Nie ma myślę odpowiedzi

Ale żal?

On jest.

O to myślę chodzi w naszych tekstach - o prawdę

O pewien rodzaj odwagi w podejmowaniu tematów,

które są istotnie ważne.

Pozdrawiam. 

T/

Wiersz wzruszający, ale - wybacz - zbyt oczywisty i chwilami nieprzystający do punktu widzenia dziecka - nawet dziecka, które jest już w innym świecie. Wydaje mi się, że należałoby zastosować więcej niedomówień i pytań retorycznych, "szarpiących" czytelnika za serce, ale wymagających też wysiłku intelektualnego (tak jak w innych Twoich wierszach).

Pozdrawiam

...ale tytuł bardzo dobry.

Dobry wiersz,

który z pewnością spełnił swoją funkcję.

Miał poruszyć i porusza, taka też jest moim zdaniem rola literatury,

czy - szerzej - sztuki.

Jednakże osobiście preferuję inną drogę prowadzącą do tego celu,

wolę inaczej oddziaływać na czytelnika, może bardziej szokujący, nie do końca uświadomiony, podprogowy.

Twój wiersz (przepraszam za poniższe porównania) przywodzi na myśl ogłoszenia o akcjach charytatywnych

bogato ilustrowane zdjęciami głodzonych czy rannych osób lub zwierząt.

Wiem, że autorzy takich ogłoszeń pogrywają sobie na ludzkich emocjach od początku do końca.

I podobne mam wrażenia po odczytaniu Twojego tekstu,

co mnie niejako - wybacz - odstręcza.

Od początku można wyczuć, jaki jest cel tego utworu.

Nie bardzo też mi przypada takie wyidealizowanie podmiotu lirycznego.

Ale to tylko moje odczucia, nie musisz się nimi przejmować.

Dodam tylko, że rok temu napisałam wiersz pierwotnie ukazujący opisaną sytuację z drugiej strony,

który koresponduje z Twoim choć jest zupełnie inny (Do Pasożyta).

Pozdrawiam i mam nadzieję,

że Cię powyższą pisaniną nie uraziłam :)

Smutny wiersz.

Daję serce za temat, co do formy przekazu, zgadzam się w pełni z Deonix.

Pozdrawiam:)