Cisza go wysłuchała

zmęczony  mocno człowiek

na przydrożnym kamieniu

usiadł - w pobliżu nikogo

prócz ciszy nie było więc

jej zaczął się żalić

że choć życie miał do dupy

bo go nie rozpieszczało 

jego droga była kreta

dokuczliwie mieszała

nie zawsze była miła

jednak mimo to nie chcę

z niej zejść - zakończyć

bo przecież tajemnicą 

co jeszcze pokaże

może krzywe wyprostuje

może uśmiechem uraczy

przytuli  -  spowoduje że

dni będą piękniejsze

że ciemne rozjaśni

udowodni że warto żyć

zmęczony człowiek na 

przydrożnym kamieniu

usiadł i na drogowskaz

ze znakiem zapytania 

mocno patrzy

Podobają mi się takowe rozważania z ciszą! Pozdrawiam serdecznie Waldemarze!

Czyżby nadchodził czas rozliczeń. Też się zastanawiam. Pozdrawiam

Witaj -  miło że zajrzałeś Wiesławie - cieszy mnie twoje podobanie  za 

które dziękuje - dziękuje również za serduszko.

                                                                                                                                        Pozd.

Witaj - już poprawione -  dziękuje.

                                                                                     Pozd.

Witaj - jest taka okazja zwłaszcza dzisiaj - dziękuje za czytanie Wojciechu.

                                                                                                                                            Pozd.