Upiór

noc środek cmentarza

grób a ja w nim i nad nim stoi

łopata w mym ręku ciemność 

tylko księżyc i gwiazdy tylko

chmury przenikam szpadlem 

budzi mnie niesmak koszmaru w ustach

zimna ziemia włazi pod skórę 

wstaję lewą nogą w grób 

pięć prób i grząski grunt

niebo spada mi na łeb na 

żyję jeszcze chwilę lecz 

to niedoczekanie 

połowa już martwa pode mną 

trumna w połowie otwarta 

co druga komórka poza zasięgiem 

mojego ciała co drga

mroźnym ramieniem ziemię otulam

pusta glowa gnije bezdźwięcznie 

biję się w pierś na pogrzeb 

tonę w błocie choć odpływam by

postać w tłumie grzebiacym mnie żywcem

odkładam lopatę zroszoną  

na potem

nic więcej złego stać się nie może 

udziałem tej nędznej istoty 

czegoś tam dokonał 

w zasadzie żywota 

miał parę zawodów 

głównie miłosnych 

zasypywany oczekiwaniami nielepszych 

nienajgorzej udawał że mu się udaje 

nie ma już nikogo na cmentarzu 

gdy przez nieutwardzony grunt

przebija półżywa dłoń 

w przygaszonym świetle zniczy

reka upiora wygląda obłędnie 

więc chociaż to mu wyszło z grobu

na dobre