Jesień

Kiedyś zajmowałem się dość nieudolnie co prawda komponowaniem poezji śpiewanej. Ten był inspirowany poezją Siergieja Jesienina (1985-1925) a szczególnie wierszem "Tyle smutku".

Zapraszam do przeczytania i wysłuchania. Poniżej podsyłam wersję z instrumentalem. :)

To nic przywyknę

jaka to pociecha?

deszcz i złoty rozkład

na mnie w życiu czeka

śmieszny fatalizm ludzkiej doczesności

że ból i szczęście chwilę w sercu gości

Kiedyś umrzemy 

jak drzewa ogrodu

pragnące kwiatów

co giną z przyjściem chłodu

śmieszny fatalizm ludzkiej doczesności

że ból i szczęście chwilę w sercu gości

Wersja Instrumentalna

poza, chyba w tym przypadku spójnikowym, "co giną...", które akurat niezbyt lubię w wierszach, właśnie ten fragment mi się podoba. Ale dobrze rozumiem, są przypadki, że nie ma wyjścia, albo "inaczej" brzmi jeszcze gorzej. Albo... Ciekawy i dobry początek do rozwinięcia tematu, więc to trochę za mało.

Posłuchałem też Twojej muzyki. A spróbuj deklamować ten wiersz, nawet z tym samym podkładem muzycznym - myślę, że będzie lepiej. Skróciłbym tylko tę muzykę do długości niezbędnej. Wstęp max 10s, nie dłużej bo czekanie na tekst niecierpliwych może zniechęcić. :)

Pozdrawiam

Podobało mi się, dziękuję

Serce za odwagę :)