Kroki

.

Na granicy światła i cienia

budzę się

nagle

tylko jeden krok

mnie dzieli

od ratunku lub zguby

tylko jeden mały ruch skrzydeł.

.

Człowiek jest rozdarty czasami ale też silny.Rozdarty poprzez sprzeczności które w nim są ,ujawniają się albo na niego oddziaływują zewnętrznie . Silny bo tak naprawdę,nawet w skrajnościach on decyduje mimo, że  ma jakby wszystko przeciwko sobie.Zguba-to uleganie pokusie-żadna nie jest dana ponad nasze siły a ratunek to wiara mimo wszystko

-niezerwana -wbrew złu, upadkom której pomaga miłość silniejsza od każdego grzechu.

Teoretycznie się zgadzam.

Duszko, to chyba najpoważniejszy z Twoich wierszy, jakie miałam okazję przeczytać. Bardzo głęboki, bardzo.

Uchwyciłaś tu kluczowy moment decyzji: "budzę się nagle". Jeden krok może mieć decydujące znaczenie i pociągnąć za sobą lawinę.

Niestety, nieraz orientujemy się / budzimy się / uświadamiamy to sobie za późno...

Są jednak też i drogi bardzo zdradliwe, gdzie kroki wydają się stuprocentowo słuszne - a prowadzą ku przepaści... Czasem wiodą nas tam ci, którym ślepo ufamy... A czasem właściwa droga okazuje się ślepą uliczką...

Pozdrawiam

" tylko jeden mały ruch skrzydeł" - tak wiele mówi ... 

Ciekawe acz niebezpieczne kroki. 

Pozdrawiam i daję serce:)

To "rozdarcie", o którym piszesz to chyba właśnie ten stan przebywania "na granicy światła i cienia"... Dopóki nie wykonamy (samodzielnego) ruchu w którąś stronę, będzie ta sytuacja nas coraz bardziej rozdzierać, aż prawie do utraty tożsamości. Tak to przeżywam. Dziękuję za Twoje głębokie przemyślenia i cieszy mnie Twoja wiara w moc miłości :)

Tak, WarszawiAnko, to rzeczywiście poważny wiersz i uświadomiłaś mi, że im głębiej treść sięga, tym większej powagi nabiera... Cieszę się, że odebrałaś ten "kluczowy moment", tak ważny, żeby go zauważyć, bo w nim decyduje się kierunek dalszych kroków - albo w kierunku światła, albo cienia. Tak i niekiedy musimy to wypróbować, zaryzykować kilka niepewnych  kroków. Dziękuję ci za żywy odbiór i żywą reakcję. :) Pozdrawiam

Tak, ja też to czuję i muszę przyznać, że pisałam ten fragment czystą intuicją, a więc i dla mnie samej jest jeszcze nie do końca zgłębiony.

Dziękuję za wrażliwe czytanie i pozdrawiam miło. :)

Tak, niebezpieczne, ale konieczne, bo chyba bardziej niebezpieczne byłoby zatrzymanie się na dłużej w tym punkcie ...

Ciesze się, z Twoich odwiedzin -  dziękuję za nie i za pozostawione mi serduszko :)

Hmmm...odrzuciłabym "skrzydeł" na końcu, by zaznaczyć, że jednak mamy wolną wolę, także do upadku... Oczywiście nie rób tego, co Ci proponuję :), bo Ty masz skrzydła :) ale...są tacy (a nawet jest ich większość :)), którzy ich nie mają.

No ale Ty piszesz o sobie, a nie o większości. I tak trzymać :)

Zdrówka

Witam -  trudne decyzje są trudne  - doskonały wiersz.

                                                                                                            Ciepełka i uśmiechu życzę

Dla mnie w wierszu skrzydła muszą być ... dla "skrzydeł" ich ruch jest najistotniejszy!... a to z kolei czasem jest takie mgnienie, dla skrzydlatych jednak przecież niezbędne. Niemniej właśnie ono - jeśli się przekroczy granicę może przynieść zgubę. Trwanie bez ruchu skrzydeł? Trudne, ale czasem konieczne. Granice... światła i cienia.

czytając podziwiam zwięzłość formy dla myśli głębokiej

pozdrawiam morka

A ja myślę, wierzę, że ma je każdy człowiek, tylko może w różnym stopniu ich używa. :) To dla mnie ten "organ", przy pomocy którego poruszamy się w kierunku światła. Dziękuję Ci za serdeczne słowa :)

Dziękuję Ci za pochwałę i miłe życzenia, które odwzajemniam :)

Bardzo piękne, wrażliwe  spojrzenie... Rzeczywiście, skrzydła są bardzo delikatne i podatne na podmuchy wiatru. Pozdrawiam :)

Dziękuję, bardzo się cieszę :) Pozdrawiam

@Sylwester_Lasota Dziękuję :)

Hmm, krótkie to, ale treściwe... no i ładne :)

Pozdrawiam :)

Tylko jeden mały ruch skrzydeł.wydaje mi się,że Szekspir tak pisał w sonetach ale musiałbym poszukać.No nie powiem ,,kobieto puchu marny....,

Przyznam, że nie czytałam, ale nie wykluczam, że jakąś inną duchową, podświadomą drogą odebrałam Jego inspirację ;)

Hm.., czasem jest mi lekko na duszy, ale za "puch marny" się nie uważam...

wiesz co on to czuł pisząc tak ,był zdesperowany,biedni ci mężczyźni gdy błądzą,a chcą kochać