Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

dryfuje samotnie


pomaranczowy.kot

Rekomendowane odpowiedzi

Dryfuję samotnie

Nie chcę już więcej

Porywana być przez fale

Rozrywana być przez skały

 

Nie ma miejsca takiego jak dom

Samotność to jedyna przystań

Samotność to bezpieczna przystań

Dryfuję spokojnie

 

 

Edytowane przez pomaranczowy.kot (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Witaj -  smutny wiersz - ale głowa don góry będzie lepiej.

Ja bym zrobił mały retusz - np. być porywana przez fale - 

oraz  -  i uderzać  o skały .

W drugiej też coś niecoś można  - ale to twój wiersz

więc ty decydujesz - a myśl wiersza uważam za udaną.

                                                                                                            Samych miłych chwil życzę

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

A ja chyba zgodzę się z tym, że samotność, to jedyna bezpieczna przystań, że każdy z nas u swoich wewnętrznych podstaw jest samotny, jest tylko "czystym sobą"... Ta wewnętrzna samotność jest warunkiem tej czystości, zabezpiecza ją. W warstwach płytszych dopuszczamy do siebie innych, ale są oni raczej tylko (dobrymi, obojętnymi lub złymi) gośćmi. Gdy pozwolimy im wniknąć głębiej, tracimy swoją autonomię, swoją czystą indywidualność. Często dzieci staja się tego typu "ofiarami" zbyt dominujących nad nimi dorosłych.

 

Wiersz jest dla mnie piękny, w swojej oszczędności i też - w swoim łagodnie i dlatego autentycznie przemawiającym smutku.

Pozdrawiam. :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


×
×
  • Dodaj nową pozycję...