Démodé

Rozumiem tę wiarę, czy potrzebę takiej wiary, jednak z drugiej strony przekonuję się, że trwała, niezmienna tradycja staje się powoli martwa, że sztywnieje i często jest pewnego rodzaju zobowiązaniem... Również tradycja powinna być żywa, rozwijająca się i owocująca nowymi formami, również "tradycja poezji". Nowym formom też należy się uznanie i akceptacja, bo to więcej niż tylko moda. Podobnie jak i tym klasycznym, będącym ich pierwotnym źródłem. Uważam, że jedne i drugie są na swój sposób potrzebne, dla każdego z nas w nieco innym stopniu. Pozdrawiam :)

.

Dziękuję. 

Zapewne jesteś jedną z niewielu, które to dostrzegły i doceniają,ale póki znajdzie się choć jedna taka osoba tradycyja, ta językowa nie zginie ;) 

Nie będę jednak ukrywać, że moja sympatia do czasu zaprzeszłego nie jest tradycyjna, lecz nabyta - to wpływy angielskie... :)

Mimo to uważam, że czas ten powinien nadal mieć swoje miejsce w naszym języku.

po prostu Naj

To nawet nie jest wiara, a wręcz przekonanie. Osobiście uważam, że nie ma czegoś takiego jak trwała tradycja, bo nawet ona podlega zmianom i ewoluuje. Przykład - najbardziej skostniała instytucja na świecie - Kościół Katolicki i np. zniesienie piątkowych postów. 

Ale o poezji być miało. Tak, masz rację, że jest tu miejsce dla form nowych. Zarówno pośród tych wierszowanych jak i białych, które nie są wcale niczym tak nowym jak się niektórym wydaje. W Polsce prekursorem tego stylu był nikt inny jak mój ukochany poeta z Czarnolasu, ale obserwuję aktualnie pośród ludzi piszących wiersze nieomal negację utworu przez wzgląd na budowę opartą o mowę wiązaną. Docierały do mnie opinie w stylu: 'rymy są nie modne, tak się teraz nie pisze', choćby wiersz naszpikowany był terminologią ze słownika slangu młodzieżowego. To właśnie o kwestię mody oparłem się w moim utworze. Moda przemija, teraz wiersz biały świeci triumfy. Jeśli chodzi o Polskę 'winą' za to obarczam naszą Wielką Trójkę noblistów, których czytam i lubię. No, za Miłoszem jakoś specjalnie nie przepadam. Nie mam nic przeciw białej poezji, czytam ją i doceniam, ale osobiście zawsze przedkładałem nad nią kunszt i finezję pięknego łączenia słów za pomocą rymów. Jak i w np. malarstwie artystę, który potrafi namalować konia w galopie nad artystę malujacego kwadrat w kwadracie, a w środku tego kropkę. Choć sztukę nowoczesną również lubię i cenię. 

Najpiękniej jak się da dziękuję Marcin :) 

Oczywiście! Podobnie jak wyrazy uznawane za ginące. W moim słowniku takich nie ma :) 

A jednak degradujesz nowe formy sztuki, określając je jako malowanie "kwadratu w kwadracie, a w środku tego kropkę". Nie popieram takiej postawy, a nawet się jej sprzeciwiam. Wiem, że wielu z tych artystów piszących lub malujących w ten "uproszczony" sposób, potrafi również bardzo dobrze pisać i malować  klasycznie, że było to i wcześniejsza forma wyrazu. Ja w swojej skromnej przygodzie z poezją też pisałam kiedyś tradycyjną poezję, a więc i to potrafię. ;)

Ależ absolutnie nie degraduję tych form. Po prostu osobiście (tu podkreślenie) wolę te bliższe tradycji i uważam je za wymagające od twórcy większego nakładu pracy /warsztatu niźli te złożone z kropek i kresek :) 

I z tym się też nie zgadzam, i wiem to też z własnych doświadczeń w pisaniu. To że wiersz jest króciutki, a obraz złożony z kilku kresek nie znaczy, że wymaga mniej pracy i wysiłku! Umieszczenie w tak minimalistycznej formie dużej treści nie jest łatwe i wymaga jej wewnętrznego dojrzewania, bardzo uważnego doboru każdego słowa (kreski), znalezieniu dla niego odpowiedniego miejsca, wyboru pasującego rytmu, melodii... Każdy szczegół ma duże znaczenie i im mniejsza i prostsza forma - tym większe. Czasem wpatruję się w tych kilka słów bardzo długo wczuwając się w ich wymowę, szukając brakującego lub niepotrzebnego elementu. Myślę, że trzeba być ostrożnym z uprzedzeniami, chociażby dlatego, że zmniejszają one otwatość na odbiór takiej sztuki i nie pozwalają jej docenić.

Wybacz, że się na ten temat tak rozpisuję, ale bronię wartości poezji. Każdej.

Wybaczam i rozumiem, ale w moim ostatnim komentarzu skupiłem siebie na malarstwie, nie poezji. Chcesz powiedzieć, że tyle samo czasu, warsztatu i pracy poświęcić musiał np. Kandinsky, by namalować swoje Koncentryczne koła niż dajmy na to Matejko przy tworzeniu Bitwy pod Grunwaldem?

Nie zamykam się na sztukę w żadnej postaci i formie, bo po prostu kocham ją w każdej możliwej odsłonie. Jeśli chodzi o poezję jak pisałem wyżej doceniam, czytuję i potrafię odnaleźć kunszt i piękno zarówno w krótkich, białych wierszach jak rymowanych, niekoniecznie długich. Jestem też świadom jak ważne jest dobieranie, cyzelowanie słów w wierszu. Sam choć raczej nie piszę tak minimalistycznych obrazów borykam się z tym na codzień cedząc starannie wyrazy przez sito sensu, wymowy, kolorytu, klimatu, etc. Zdecydowanie jednak uważam, skoro o tym wspominałaś, że poezja pisana rymem może i nader często jest dużo bardziej melodyjna i rytmiczna niż wiersz biały. Z tych dwóch jestem zdecydowanym zwolennikiem i orędownikiem rymu w poezji. 

@Alicja_Wysocka

Ukłony i podziękowania za wizytę :) 

Chce powiedzieć, że pozory mogą mylić, i że tak jak w tym podanym przez Ciebie przykładzie, nie wymiary i złożoność dzieła są wymiernikiem wielkości i wysiłku aktu twórczego. "Skromny" efekt twórczy o małych wymiarach i prostocie wymaga często od twórcy długiego uprzedniego twórczego i duchowego dojrzewania i długiego zdobywania twórczych umiejętności.

Mam wrażenie, że w twoich odpowiedziach zaprzeczasz sam sobie: z jednej strony zapewniasz, że cenisz i taką sztukę, a z drugiej swoimi przykładami i wypowiedziami sugerujesz jej mniejszą wartość. To moje wrażenie, dlatego reaguję. Ale już wystarczy. :) Pozdrawiam.

Kilkukrotnie w moich wypowiedziach podkreśliłem, że są to moje osobiste preferencje. Sztukę wspomnianego Kandinsky'iego wręcz uwielbiam, bardziej niż Matejkę. Mając jednak wykształcenie plastyczne w zakresie ponadmaturalnym zdaję sobie sprawę z niewymierności  włożonego wysiłku, a zdaża się również umiejętności w stworzenie dzieła malarskiego. Choć oczywiście cierpienia i męki artystyczne niejednokrotnie mogą być większe przy malowaniu linii i kropek. Rzecz najzupełniej indywidualna i zależna od charakteru samego twórcy. A tak na koniec w drodze rozejmu w tych naszych rozważaniach pozwolę sobie zacytować Jana Andrzeja Morsztyna: „Nie to piękne, co piękne, ale to, co się komu podoba”. 

:) 

Odpozdrawiam 

Czasem idzie jeszcze spotkać parę idącą pod rękę, tak samo jak i motyle :) Wiersz trafnie obrazuje myśl przewodnią dzisiejszego świata, który narzuca wszystko "od razu i byle jak najszybciej". Myślę, że pogłębiła to przede wszystkim technologia, media społecznościowe, itp. Jak dobrze, że biel w wierszach pojawiła się wcześniej, spójrzmy chociaż na poezję Haliny Poświatowskiej czy Józefa Czechowicza. To wtedy były listy, róże i sentyment zmalowany na kartkach papieru. Myślę, że równie nieprostą rzeczą utrzymać jest rytm jak i wierszu białym, tak i w rymowanym. Nie mogę się zatem zgodzić w tych aspektach. Najbardziej podoba mi się ostatnia zwrotka wiersza i puenta. Aczkolwiek, dobrze jest mieć coś alternatywnego i tradycję w sobie, niż aby stało się to zbyt mainstreamowe. Pozdr! :)

Dziękuję serdecznie. 

Masz chyba rację co do trudu utrzymania rytmu w obu rodzajach wierszy. Białych nie piszę więc odnoszę się jedynie do tego co czytam, a nader często tego rytmu w białej, szczególnie amatorskiej poezji nie znajduję. W przeciwieństwie do tej nawet nie wysokich lotów pisanej przy udziale rymów. Jest trudno nadać i utrzymać dobry rytm i melodię, tak jak jest trudno napisać wiersz dobry. Niezależnie od tego jaką formą posłuży się autor. Osobiście jestem zdecydowanym przedstawicielem szkoły opartej o mowę wiązaną, ale cieszy mnie każda możliwa forma z tych, które były i z tych, które jeszcze nadejdą. Lubię różnorodność w każdej postaci. Może dlatego tak dobrze czuję się na Zachodzie. 

Co do alternatywy i tradycji to też się zgodzę. Najlepiej chyba byłoby mieć ich w dobrze zbalansowanej ilości po trochu. 

Sam od głębokiej podstawówki nie lubiłem mainstreamu i zawsze szedłem mu na przekór ;) 

Pozdrawiam ciepło 

nic dodać nic ująć. Wystarczy popatrzę na gadające głowy w telewizorni. Pozdrawiam

Dziękuję z ukłonem :) 

@Nata_Kruk

Dziękuję, że zajrzałaś :)