BEZ ODBIORU

twoje myśli,

twoje słowa,

twoja wola -

twoje okólniki

ze stemplem

„bez odbioru”

co to są okólniki?

okólnik to pismo, komunikat w pracy przez radiostację zawierający informację i na ogół polecenie jakichś działań przez podległych mu.

Poruszył mnie ten wiersz, ta myśl wypowiedziana pozornie tak po prostu, a naładowana przecież bardzo "ciężkimi" uczuciami: samotnością, lękiem, poczuciem własnej bezwartości i braku znaczenia, bólem odrzucenia... Ten okrutny "stempel".., skąd on pochodzi i kto go "przybija"  do naszych myśli, słów i woli.., czy nie przede wszystkim my sami? Powtarzając przeżyte kiedyś i zapamiętane ostęplowanie przez innych? Tak niewiele słów, a tyle mam do nich przemyśleń. :) Pozdrawiam.

Może się tego nie robi, ale napiszę kilka słów o idei zapisanej w tym wierszu.

Bo tu trzeba troszeczkę "liznąć" wiedzy specjalnej.

Co to jest okólnik, o tym pisałem wcześniej.

A zwrot "bez odbioru"?

Jest to zwrot stosowany w łączności radiowej ( z użyciem radiostacji) oznaczający, że uczestnik tej łączności za chwilę wyłączy radiostację i w ten sposób zakończy jej pracę. Czyli już nic od nas  nie usłyszy.

Teraz ideę wiersza pokażę na przykładzie.

W pewnej firmie dwie panie przygotowują sprawozdanie.

Mają sądny dzień, nie wiedzą w co ręce włożyć.

Do ich pokoju dzwoni szef.

Szef mówi:

- Jutro wyjeżdżam na spotkanie. Dziś na 14.00 sprawozdanie musi być gotowe. (to jest rodzaj okólnika, zawiera informację i polecenia działania dla podległych).

Po tych słowach szef odkłada słuchawkę.

(to odłożenie słuchawki symbolizują słowa wiersza:

ze stemplem

"bez odbioru" ).

Samo życie, prawda?

To tyle moich wyjaśnień :-)

Dziękuję i do zobaczenia przy lekturze Twoich :-).

Pozdrawiam.

twoje decyzje

twoje żale

twoje wątpliwości

Przyznam, ze już nie wiem co jest "twoje" a co jest "moje".

Jak się nie obrócisz, dupa z tyłu :-)

Pozdrawiam :-)

"co jest Twoje, to i moje - lecz co moje, to nie Twoje" ... i wszystko jasne

Niech i tak będzie.

Idziemy na piwo - jasne :-)

jasne z "nurkiem" piłeś?

może teraz wyjdę na kiepa.

nie jestem w tym temacie zbyt biegły.

Powiem szczerze, nie wiem czy piłem jasne z "nurkiem" :-)

Proszę o słowo wyjaśnienia.

Ja do tego czasu nie rozumiem tejże "mody" pośród "zakapiorów" miejscowych z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. W restauracji (z dancingiem), gdzie to "szemrane" towarzystwo się codziennie zbierało było przyjęte, że przy ich stoliku piło się piwo (nie tylko) kuflowe właśnie z owym "nurkiem", czyli do niepełnego kufla z piwem (z nalewaka) barmanka wstawiała szklaneczkę (setkę) napełnioną ... wódką. Nawet nie pytaj, czy czasami nie oszukiwała ... Jestem raczej pewny, że nie. I tu ciekawostka - smak napoju był nieco inny, niż gdybyś dolał bezpośrednio do piwa setkę wódki. Doświadczałem tego - że tak powiem - organoleptycznie, bo miałem wielu znajomych spośród tego towarzystwa i czasami się do nich przysiadałem. Ot, i cała tajemnica ...

Całkiem fajne mini. Rzeczywiście, gdyby nie to słowo 'okólniki' i Twoje wytłumaczenie - można to czytać dwojako. I ja też byłam myślami po stronie interpretacji Duszki, bo adresat wiersza wydawał się być tu poszkodowanym- osobą, której nikt nie zauważa, nie słucha. Ale okazuje się, że słowa padają jako zarzut, wyrzut, żal, oskarżenie. 

A mi jest bardzo milo, że Ty i Duszka miałyście własne i podobne interpretacje.

Wiersz tak jak prawo (tak to słyszałem) powinno być abstrakcyjne. Wtedy jest dobrym prawem.

Jeśli wiersz przystaje do różnych doświadczeń życiowych, to chyba jest taki abstrakcyjny i może jest nie najgorszy.

Dziękuję za Twoje słowa.

Pozdrawiam :-)

Nie, już teraz wiem, że nie piłem na "nurka".

Teraz już jestem kiepski zawodnik (kochane zdrówko), ale na jedno jasne dałbym radę w wydaniu klasycznym.

Gdybyś kiedyś zawędrował w okolice miasta Biedronia, to możemy zorganizować "wieczór poetycki znudzonych emerytów".

Mam pomysł na temat przewodni tego wieczoru ( dziś ktoś na forum czytał wiersz z 2004 roku, którego tytuł wydaje mi się byłby ciekawym tematem przewodnim). O tym jeśli Ty będziesz zainteresowany :-)

Ja nawet niedaleko mieszkam - w Szczecinku - lecz nie jestem zainteresowany spotkaniami w tak zacnym gronie "poetycko znudzonych emerytów". Jestem z natury samotnikiem i ... tyle.

Pozdrawiam.

Byle nam było miło z sobą samym być.

Wszytko OK.

Pozdrawiam :-)