Czasodrzew

zobaczyłam cię przypadkiem

idac starym sadem

chciałam minąć

lecz spojrzenia zahaczyły błękit

pomiędzy włosy nagich konarów

samotność

przywiał październik

uśmiechałeś się do mnie

zielonym szelestem

spękane gorącem dłonie wyciągałeś

na znak bym podeszła 

i kory dotknęła

widząc popękania

starość całowałam 

życie powolutku wysączyły lata

mimo ich upływu

słońce przyjacielem

ogrzewa gałęzie konary jak brata

karmi życiodajnym

wilgoci strumieniem

ktoś o tobie zapomniał

bo dawno przeminął

ty na mnie czekałeś w wierności pogody

która naprzemiennie ślady zostawiła

po upalnych lipcach

i chłodach zimowych

kłaniam ci się nisko

drzewny przyjacielu

niezmienny na gruncie utwierdzonej dumy

jedyny i stały jak lipowe życie

ubarwione znakiem

czasu co wciąż goni

Kawęczynek, 14 październik 2018 rok

To mi nie pasuje. Mało "poetyckie" Taka kawa na ławe.

jak dobrze rozumie przekaz tych dwóch wersów — ciekawy piękny, nie sposób przejść obojętnie. Myślę, że ten przekaz można by zapisać inaczej.

To wczorajsze spotkanie z drzewem, może bardziej pamiętnikowy, albo kronikarski zapis. Żeby upoetycznić, muszę jeszcze raz podejść do tematu, ale to nie dzisiaj. 

Dziękuję :)

Tez bardzo lubię drzewa. :) Jednak mam tu problem z formą - czuję niezdecydowanie. Jest nieregularna,

Pozdrawiam

Niezdecydowanie czego / kogo ? Nie bardzo rozumiem.

Twoje niezdecydowanie co do wyboru formy. Takie jest moje odczucie. Mnie to się nieraz zdarza.

Myślałam, że taka forma wiersza białego będzie dobra, ale jeszcze pomyślę. Może stworzę wiersz stroficzna o tym konkretnym drzewie. Fajnie, że też lubisz drzewa, bo ja bardzo. :)

Ja nie sugeruję, że wiersz biały jest nieodpowiedni, tylko wersy bym jakoś inaczej zakomponowała... Wiesz, czasami mam pomysł na wiersz biały, ale gdy zaczynam go pisać czuję, że forma jest zupełnie nie taka... Ze strofami jest łatwiej - wybierasz liczbę sylab, rymy - i to Ci narzuca kompozycję.

A wobec drzew czuję wielki szacunek... :)

Pozdrawiam

Ja ciut inaczej piszę wiersze stroficzne. Najpierw wybieram obiekt lub temat, później wiąże myśli w supły, każdy supeł to wers, i tak leci jedna zwrotka po drugiej, póżniej liczę sylaby i ewentualnie wyrównuję średniówkę. 

Każdy pisze inaczej... :) Ja tematów nie wybieram - same przychodzą... :) Czasami w postaci obrazu, czasem jako metafora, fraza, albo dwuwiersz... Wokół tego zalążka buduję resztę.

Czasami myślę, że pomysły mi się już wyczerpały, a tu niespodziewanie o, o tym mogę jeszcze napisać i piszę jak na razie, prawie codziennie. 

Pozdrawiam serdecznie :)

:)

Piękny tytuł. Wiersz biały, wg mnie, bardziej uprawnia to przedstawiania rzeczy takimi jakie są. Może nie jest to takie efektowne jak w przypadku rymów, regularności i powtarzalności...ale to nie szkodzi :)

zdrówka

chciałam minąć, lecz nie mogłam

więc się zatrzymałam

"nie chciałem czytać wiersza, lecz nie mogłem więc go przeczytalem"
"nie mogłem się powstrzymać przed przeczytaniem tego wiersza"

Który z tych dwóch zapisów Twoim zdaniem jest bardziej zrozumłaly?

Też tak myślę, że białe dają wolność w przekazie. Nie na darmo nazywane są wolne, białe.

Dziękuję pięknie:)

Tyle się Ci naodpisywałam i uciekło w eter. Wrócę z lepszym zasięgiem. Może jeszcze dzisiaj.

No, w końcu jestem. 

Z czytaniem wierszy jest zupełnie inaczej, niż było w moim przypadku z drzewem. Wiersz oceniasz, czy ci się podoba, czy nie, dopiero jak przeczytasz. To nie jest poezja formy czy znaków. Gdy spostrzegłam stare drzewo na skraju sadu, naprawdę nie mogłam przejść obojętnie, zaintrygowało mnie niespotykanym wyglądam i wiekiem. Tym szlakiem przechodziło wiele osób, ale ja musiałam się zatrzymać. Zrobiłam kilka zdjęć i notatkę w formie teksu poetyckiego. To było podobnie jak z moim synem, który nie przeszedł obojętnie nad porzuconym trzema malutkimi kotkami. Wiele osob przechodziło, ale tylko on się zatrzymał, rozczulił i zabrał do domu. Pisałam o tych „trzech nieszczęściach”. Karmiłam je przez smoczki, teraz już same jedzą, wdzięczność okazują każdym ruchem. Może znajdą się chętni i pójdą do dobrych ludzi. 

Pozdrawiam serdecznie:)

co do tej reszty to właśnie bym przemyślała, moze skoro zdecydowała się podejść i pocałować to bardziej pisać jak o romansie. 

kto o tobie zapomniał?

stuletni kochanku

dramatycznie rozrzucasz ramiona

i nadal nikt nie zapłakał ---------> napisałam na szybko i nie do końca ale szłabym w takim kierunku :)

Patrzę, a tu nic nie ma ?

ładnie, ale z ostatniej wyrzuciłbym

a w pierwszej też przydałoby się coś zmienić np:

chciałam minąć i nie wiem

jak mnie zatrzymałeś

(nie wiem co to za drzewo, przypuszczam, że wierzba, więc wtedy "zatrzymałaś" ;)

Pozdrawiam.