pożegnane róże

rdzawe liście

zdarte kolce

ale kwiaty cudne

płatki rozwinięte

do granic

zachodzące słońce sprzyja

łagodzi kontury, nasącza barwy...

nie będzie mnie już w tym ogrodzie.

wazon czerpie resztki piękna

i mój wzrok

nie zatrzymam tego.

wyruszam w podróż

w tysięczną i jeszcze jedną

nierozkwitniętą

U mnie jeszcze kwitną na klombach, jak te w Szczyrzycu, pod koniec czerwca, kiedy padał deszcz:

Czerwona zieleń pelargonii,

róż szkarłat zielony -

odżyły z deszczem...

:)

Tak, kwiaty niesamowicie długo się tej jesieni trzymają... ale jaka pogoda :)

Dzięki

Nie od razu trafił do mnie ten wiersz, jego głębia i piękno... Byłam chyba przejściowo zbyt uwiązana w powierzchownościach, żeby je rozpoznać i poczuć. Ale teraz :) Podoba mi się bardzo to Twoje początkowe zbliżenie się (i czytelnika) do pięknego zjawiska jesiennej róży i ogrodu, po to, by się potem oddzielić od ich przemijalności uświadamiając sobie konieczność (i możliwość?) dalszej (nieskończonej?) ludzkiej drogi. Zastanawiam się tylko czy nie zabrzmiałoby lepiej z zakończeniu "nierozkwitnięta" (na końcu "a" zamiast "ą"), a więc odniesienie do siebie samej... Jak myślisz? Pozdrawiam.

Hej duszko :) jesteś bardzo łaskawa dla tego wiersza :)

Co do Twojej propozycji...hmmm....jest bardzo ciekawa, jednak byłaby w moim przypadku ciutkę nieprawdziwa. Nie mówię oczywiście, że jestem już przekwitnięta :) co to to nie :) jednak nie mogłabym siebie usytuować na początku wszelkich dróg... natomiast same drogi...niektóre...są takimi dla mnie.

Nie wiem, czy nie zamotałam przekazu ;)

zdróka

zdrówka dla Agnieszki :) i oczywiście zdrówka duszce, a nie zdróka - jak błędnie napisałam powyżej :)

Piękna nierozkwitnięta różana podróż :)

ps. Dlaczego albo po co stawiasz kropki na końcu niektórych wersów?

Dzięki Mario :) 

Co do kropek, to czasami je stawiam, żeby przytupnąć :)

zdrówka dla Gaźnika :)