Koło losu Jedyne perpetuum mobile Pchnięte bez przyczyny Nigdy się nie zatrzyma   Stworzone dla nas Może zniszczyć doszczętnie  Myśli ludzi narody imperia   Bo nie zbadana jest  Kolejność obrotów    Raz wznosi głupców na same szczyty  Hańbi mędrców poniewiera myślami Raz przyznaje słuszność Szlachetnym pobudkom marnej ludzkiej natury   Koło losu Nigdy nie zamilknie Jego echo jest wieczne  Jak wieczna jest martwa skała   I nie przeszkodzi mu nasz upadek  Ni nasze odrodzenie   Bo bije Jako nasze serce 

Przeszłość może być inspirująca i nadal dobrze wyglądać😉 Fajna historia z dobrym, końcowym przesłaniem. Pozdrawiam! 🙂   ps. Rubin w złotej biżuterii. Tak jakoś zapamiętałem ten kamień...

@Enchant Czy będzie niedługo kolejny utwór? :-)

@duszka … oczy nie patrzą gdy ciało ucieka... to już zbyt martwe : - {

nie znamy się zwykle jeżdżę samochodem raz przeszłam koło płotu piechotą   ach cóż to za owocem leszczyny zwykły zielony robaczek chowa się niezgrabnie jego różki jak antenki ponad liści dachem dla orzecha laskowego urzekają bardziej nawet niż ten obok różowy z wyliczonymi płatkami kwiatek letnio wystrojony napatrzeć się nie mogę zatrzymam go zamknę uwiecznię pstryknę makro fotografię   lecz cóż pani goni biegnie nawet policją mnie straszyć że ja z tą lunetą wielką o taaaką celuję na całe jej podwórko balkon i podjazd to pewne że już mam w tym małym pudełku ułożony cały plan i kiedy zaśnie przyjdą zabiorą ukradną wszystko bo po co innego człowiek robi zdjęcia pani pyta po co   chwiejnym głosem argumenty wyłożyła że mieszkam obok jakoś nie zauważyła   19.07.2019