Nawrót choroby

Zainfekowane miałam płuca
nie umiały oddychać 
innym powietrzem

wirus wdarł się do serca
które biło wspomagane 
dawkami adrenaliny

czasami uginały mi się nogi
zawroty głowy, rozpalenie i dreszcze
były na porządku dziennym

na końcu straciłam niezależność
wymagałam troski

i zapanowała cisza

potrzebowałam czasu
izolatki i leków
przez które zapomniałam
o wszystkich i wszystkim

wyleczyłam się
taką miałam nadzieję

dziś Cię spotkałam
zabrakło mi tchu
serce zakłuło

i poczułam...

serce zakuło

nawrotem choroby

Libię zawiązane puenty. Ładnie, bardzo subtelnie o uczuciu :)

Tak właśnie, poczułam nawrót choroby.

Bardzo dziękuję, miło mi :) 

@Marcin Krzysica ślicznie dziękuję :))

Objawy budzą niepokój... Jednak konstrukcja wiersza mi się podoba. 

Pozdrawiam

Objawy mogą budzić niepokój, lecz leczenie jest najgorsze i najtrudniejsze. Ciężko stwierdzić czy organizm wytrzyma kolejną "infekcje".

Miło mi, że konstrukcja się podoba. :)

Pozdrawiam serdecznie 

@Olgierd Jaksztas dziękuję :)

Prawie jak u Jasnorzewskiej :)

Nie widziałam Cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca.
Lecz widać można żyć bez powietrza.

Pozdrawiam :)

Trzeba wzmacniać odporność...:)

W liceum zakochałam się w tym wierszu i twórczości Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Twój komentarz sprawił mi dużo radości. Dziękuję.

Pozdrawiam z uśmiechem na ustach :) 

Tylko jak, jeżeli to wszystko unosi się w powietrzu? :D 

To nie z powietrza się bierze... :)

Dziękuję - widzę, że się rozumiemy... :)

Jestem tego pewna. Uśmiechnęłam się czytając Twój komentarz.

Dziękuję i pozdrawiam :)

:)

Miłość jako choroba całego organizmu? Nie do końca się z tą metaforą zgadzam, ale wiersz fajny. :)

Tylko na końcu uwaga: serce zakłuło - od czasownika: kłuć (wbijać kolec), a nie zakuło - od kuć (np. podkowy czy szable przez kowala). :)

Nie mówię, że każda miłość jest chorobą całego organizmu. Ta jednak była niespełnioną miłością, w więc porównałam do choroby, objawów które są przyjemne jeżeli są związane z miłością, ale nieprzyjemne jako choroba. 

Zapanowała cisza w kontekście nieotrzymania uczucia i troski od drugiej osoby. Chyba, że właśnie tak odczytałaś. Jak tak to przepraszam za moje wtrącenie. :))

Faktycznie, jakoś umknęło to mojej uwadze. Dziękuję, już poprawione.

Pozdrawiam :)

Nie, odczytałam trochę inaczej: że Peelka w końcu rozchorowała się tak ciężko, iż straciła niezależność i wymagała opieki (specjalnej troski).

Przyjęłam to jako metaforę tak silnego zakochania się, że traci się poczucie rzeczywistości, jest się kompletnie zaślepionym, nie można o niczym innym myśleć, nie można niczym się zająć, na niczym się skoncentrować, dlatego wymaga się stałej opieki - jest się "chorym z miłości". Taki stan rzeczywiście przypomina chorobę psychiczną. Ale różni się od prawdziwej choroby tym, że nieuchronnie w końcu mija.

Szczególnie wtedy, kiedy jest to miłość nieodwzajemniona. (Odwzajemniona przechodzi w stan dużo spokojniejszy i zdrowszy - w miłość rodzinną). :)))

Pozdrawiam serdecznie.

Właśnie tak było, jednak ten stan nie mógł przejść w miłość rodzinną, ponieważ nie został odwzajemniony, dlatego peelka się leczyła, żeby ten stan przeminął i to jak najszybciej.

Pozdrawiam :))

Rozumiem. Ale z wiersza to nie wynika - nie doczytałam się tam braku odwzajemnienia. Czegoś tam w wierszu brakuje, jakiegoś drobnego naprowadzenia, że chodzi o brak wzajemności...

Miłego dnia. :)