Jesień - moja znajoma

idzie jesień nie ma na to rady :

Bardzo ładnie Joanno  namalowałaś, te dwie jesienie.

                                                                                                       pozdrawiam

Dokładnie 5 lat temu na portalu "poezja-polska" pp. pisałam o tożsamej Jesieni autorstwa Gloinnen (Emilii Mazurek)  w ten oto sposób:

Najbardziej podoba mi się pierwsza strofka, w której zawarłaś najwięcej obrazów, weszłam w tą zabawę skojarzeń. Te piegi, wiedźma...:) potem lis. Jedynie ta srebrna skroń burzy mi kolorystykę, wiem, że chodzi o jesień życia, ale siwy z rudym jakoś mi się gryzie. Pomyślałam o skórze z ususzonych jabłek ;) czy też grzybków.

Podoba mi się też koniec, o powrocie do ciepła. Właśnie dla mnie jeden z uroków chłodniejszych pór to ten powrót do ciepłego domu + porcja gorącej zupy, herbaty, kawy, kakao.. a jak w towarzystwie , to tym lepiej:)

To podobnie jak ja - też mam mnóstwo pracy wczesna jesienią i późną wiosną, i wtedy nie piszę, bo praca wypełnia mój mózg i czas po brzegi.

Ale w tym roku już się zaczynam wygrzebywać z tego powoli. :)

I mnie też zrobiło się ciepło na sercu po przeczytaniu Twojego pierwszego posta tutaj. :)))

Do następnego!

Ach, Janko! Jak miło mi czytać tak wspaniały komentarz do mojego skromnego wierszyka! Dziękuję stokrotnie! :)

Pozdrawiam serdecznie.

Ooo, Befano, wymagająca Czytelniczko, dziękuję najserdeczniej! Jakże miło mi to czytać! :)))

Nato, dziękuję! Naprawdę rozpływam się cała, kiedy czytam takie miłe komentarze!

A co do proponowanej zmiany... Dziękuję za pochylenie się nad wierszem, ale nie widzę sensu tej roszady - po co i dlaczego przestawiać te słowa? Nie gniewaj się, po prostu naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak miałoby być lepiej?

Andrzeju, dzięki za pochwalenie wiersza, a także za balladę - to jedna z moich ukochanych piosenek. :)

Dwie jesienie? To znaczy, które dwie? Jakie?

Befano, bardzo mi się podoba wiersz Gloinnen (o której niejedno słyszałam), a także Twoja recenzja. Zgadzam się z nią w pełni.

A czy była już w poezji jesień-kumpelka? Jak ta moja? :)))

Luule, dzięki za miłe słowa i wejście w świat wiersza. :)

To srebro na skroniach to nie tylko jesień życia, ale i zwykły szron, jaki nierzadko trafia się jesienią. Dlatego mnie się ten kolor nie gryzie z barwami liści jesiennych.

Ja także lubię ciepło domu jesienią i zimą, bo w tych porach roku najbardziej się to ciepło docenia. :))) Ciepło dosłowne, jak i ciepło rodzinne - własne miejsce na chłodnym świecie.

Kumpelka może nie, ale chimeryczna to tak :-)))

Nareszcie jest co poczytać

Pozdrawiam

Nigdy nie lubiłam jesieni, ponieważ jest zapowiedzią zimy. Dreszcze mnie przechodzą, gdy widzę żółknące liście, gdy słońce coraz niżej, gdy odlatują ptaki... Czuję się jakbym sama zamierała, gdy dni są coraz krótsze, gdy nadciągają chłody i jest coraz mniej światła. Chyba przychodząc na świat pomyliłam szerokość geograficzną...

Pozdrawiam

Tak mi się skojarzyło z jesienią życia, ale przecież "młodość przychodzi z wiekiem".

  I tego warto się trzymać.

                                              pozdrawiam

O, chimerycznych jesieni (i innych kobiet) jest w literaturze na kopy - to wiadomo!

Ale jesień-kumpelka i jesień-wiedźma to chyba rzadko spotykane zjawiska? :)))

Jacku, jak miło, że tak uważasz! Dziękuję serdecznie!

Rozumiem.

Dla mnie odchodzenie lata też jest dość smutne. Nie mniej lubię kolorową jesień. Lubię też zmiany pór roku na naszej szerokości geograficznej. Lubię tę rozmaitość i zmienność w przyrodzie.

Śnieżna zima też jest piękna. Potrafi być przecudna. Szczególnie w górach. Ale nie tylko. :)

O tak! Zgadzam się w pełni z tym tytułem. Naprawdę czuję się coraz młodsza i coraz bardziej pełna zachwytu dla świata. :)

Pozdrawiam.

Wobec tego - zazdroszczę. :) A śnieżną zimę najbardziej lubię oglądać przez okno, gdy kaloryfer parzy, ze szklaneczką grzanego wina w dłoni... :)

Pozdrawiam

A to ja nie - ja jestem z natury łazior i włóczykij. :)

Pozdrawiam.