A może teraz

.

A może teraz

... gdy z oczu nam spada

rozdarta zasłona

zdołamy

dźwignąć go

z kolan

splotami rąk

ten dom wzniesiony dla nas

nie przez nas?

.

.

Nie jestem pewna co ukrywa się pod metaforą tego domu. Nasze ciało (całych nas w sumie) najbardziej mi pasuje. ale też może być to nasz świat, Ziemia. Albo jeszcze coś innego.

Poruszająca serca strunę miniaturka,która przemawia tęsknotą kochającego nas Boga  przekraczając granicę ludzkiego umysłu:)pozdrawiam wzruszenie*

Skłaniam się ku ziemi 

W ten sposób odczytuję metaforę domu 

Z przyjemnością przeczytałam :-)

Pisząc myślałam o naszej "naturalnej" ziemi, ale w miły sposób zaskoczyłaś mnie też Twoja interpretacją, Luule, i też twoja otwartością na inne możliwości :) Cieszę się, gdy mój wiersz daje czytelnikowi wolność. Pozdrawiam :)

Dziękuję Ci, że tak głęboko i ze wzruszeniem zajrzałaś w mój wiersz, to dla mnie radość. :) Pozdrawiam

A ja z przyjemnością przeczytałam twój komentarz, Olcho,  dziekuję :)

Tylko jeszcze nie wiem czemu ten znak zapytania na końcu... :)

Cały wiersz jest jednym pytaniem, które zadaję sobie i czytelnikowi, i które zaczyna się w tytule: "A może teraz..."  :)

Aa, okej, myślałam, że to dotyczy ostatniego wersu