dom

wczoraj widziałam nasz stary dom

gdzieniegdzie dach przecieka

pnącze winorośli nadal owocuje

gęstwina zupełnie zasłoniła

południowe okno

nowy właściciel wyciął w pień aleję wierzb

na cóż komuś takie uroczysko?

przewieszony przez płot z wierną psiną przy nodze

wypatrywałbyś skrzydlatych przyjaciół

które w leszczynie

wiją stabilne gniazda

synogarlice tworzą związki na całe życie

z tym przesłaniem weszłam w dorosłość

źle mi tato bo zamiast budować

wyrzucam po jednej gałązce

rozczulający jest widok wędrownego ptactwa

które u schyłku lata

wyrusza w poszukiwaniu ciepła

Dużo by tu pisać, ale nie mam teraz czasu. Jeszcze wrócę :)

Zapraszam :-) dziękuję za ślad :-)

Witam nową twarz na forum - niech ci tu miło będzie.

Ciągnie wilka do lasu - stary dom drzewa ptactwo 

i ojciec w tle - czasu nie zawrócimy musi być jak jest.

Myślę że na początek to ten wiersz wartościowy.

                                                                                                                   Uśmiechu i słońca życzę.

Dla mnie - genialny :)

Wzruszający i bardzo bogaty w treść.

Pozdrawiam

Dziękuję pięknie :-)

Od niedawna zaczęła się moja przygoda z wierszem tym bardziej cieszą takie słowa :-) dziękuję

Panie Waldemarze to prawda bywam sentymentalna :-) 

Dom rodzinny mojego taty został sprzedany wraz z pamiątkami 

Niezykle mnie to dotyka 

Dziękuję za miłe przyjęcie do grona forumowiczów :-)

Świetny. Przypomniał mi, że muszę wyjąć skrzydła z szafy. Odkurzyć, przypiąć i polecieć za widnokrąg, by gonić lato.... 

Bardzo ładny, wyczuwa się w nim spokój i nostalgię. 

Pozdr.

Sentymentalny, pełen nostalgii wiersz.

Brak ciepła jest dla mnie iście odczuwalny.

Nietuzinkowe spojrzenie na budowanie gniazda,

bardzo osobiste, aż trudno mi się do tego odnieść...

Jednakże, co do ptasiej całożyciowej monogamii,

to wcale nie jest tak różowo, ale to tylko taka dygresja...

I tak tekst urzeka swoim klimatem.

Pozdrawiam :)

Hej Czarku :-) cieszy mnie Twoja obecność pod tekstem :-) to ja Księżycowa :-)

Dziękuję Aniu :-) 

Ja się wybieram piechotą :) oczywiście do lata.

Deonix masz rację o monogamię wśrôd zierząt jak i ludzi trudno 

A wiersz rzeczywiście osobisty i wspomnieniowy 

Dziękuję pięknie za czytanie :-)

Najlepiej jeszcze boso :-) i już mamy cudny obrazek :-)

No i jestem. Wiersz inny, niż do tej pory czytałam o domu rodzinnym, pełen ciepłych uczuć ukazanych z dużą dawką nostalgii i tęsknoty za minionym. Rozczuliła mnie fraza źle mi tato, bo zamiast budować, wyrzucam po jednej gałązce / jakież to smutne, a jednocześnie szczere do bólu stwierdzenie. Peelka porównuje swój stan do wędrownego ptactwa, tylko że ptaki mają wędrówki wpisane w instynkt, natomiast człowiek lubi osiadły tryb życia i zazwyczaj w taki inwestuje, a rzucany z miejsca na miejsce, po jakimś czasie czuje się nieszczęśliwie niezadomowiony. 

Wiersz trafił mi do serca, zapiszę go sobie do zakładek, myślę, że nie masz nic przeciwko temu?

Pozdrawiam:)

Lawenda w szufladzie. Tam o tym piszę :)

Nieopodal domu rosła stara jabłoń w niej każdego roku wiła gniazdo synogarlica 

Mój tata bardzo lubił obserwować te ptaszyska :-) 

Pewnego dnia sąsiad postrzelił samicę z wiatrówki 

Ojciec do końca życia nie mógł się z tym bezsensownym okrucieństwem pogodzić 

Czasami przypominam sobie kim jestem i w jaki sposób zostałam wychowana 

Dziękuję MaksMaro za czytanie :-) miło mi :-)