DO [ … ]

jestem teraz sam

nie wypatruję przez okno

gdzie świat za rozmazanymi szybami

nie szukam adresu

w zakurzonej książce ze spisem telefonów

patrzę na ptaki jak mokną

pomiędzy nagimi  już prawie gałęziami

smutek doszedł do  kresu

płacze łzami  starej katedry dzwonów

nie piszę stron w  pamiętniku

nie znam nawet  prawdziwego imienia

nie wiem jak rozplątać szarą nić zawiłą

zawołam w niemym krzyku

wyjdź dla mnie z mroku zapomnienia

oddam wszystko co mam

najprawdziwszą  uleczoną przez czas

miłość

Piękny smutny wiersz. Prawdziwy z głębi serca. To się czuje. 

Podobno wszystko jest po coś, to nasza droga. Tak rozwija się dusza.

Pozdr.

Mnie szczególnie zachwyciła ostatnia strofa :-) pozdrawiam serdecznie

Bardzo osobisty i przejmujący, ale mimo to nie rozpaczliwy. Tli się w nim nadzieja.

Pozdrawiam

....myślę podobnie, a właściwie jestem tego pewna.

W treści są potknięcia stylistyczne, całość bardzo osobista, dlatego na tych słowach poprzestanę.

Pozdrawiam.

a konkretnie jakie to potknięcia

poprawię o ile ...

będą na to zasługiwały

... :) czy będą na to 'zasługiwały'.? naprawdę nie wiem, nie jestem polonistką, niemniej spróbuję wyszczególnić to, co mi "nie gra". Ty, Macieju nie musisz się z uwagami zgadzać, wiersz należy do Ciebie i masz głos decydujący.

nie piszę stron.... stron, jako takich nie pisze się, je się zapisuje

Tyle ode mnie, mam nadzieję, że nie uraziłam. Hej.

ps... w połowie niechcący kliknęłam zapisz, a dopiero teraz skończyłam.

oczywiście,że stron nie pisze się

dlatego napisałem ,, nie piszę stron ,,

nie uraziłaś Natko

ale ...zadziwiłaś ;-)

pozdrawiam