Harc(z)e

Już od kilku dobrych dni 

Jakoś  mi brakuje krwi 

Gdzie się pytam krew i flaki 

Gdzie jesieni jest depresja 

Zamiast tego nasz zieleniak

Nie przestaje czule ćwierkać 

Ochy achy czułe słówka

Wzlata pisarz niczym Ikar 

A ja w duchu liczę tylko 

Że odpadną komuś skrzydła 

Spadnie z nieba z wielkim hukiem

Krwisty będzie miał poemat

Czy się znajdzie ów artysta 

Czy nadziei większej nie ma

O, cho, cho, to dopiero będzie. Takiego jeszcze Cię nie znałam :)

Pragnienie krwi....hm, ciekawe, ciekawe...

Już jest krew i to jako składnik zupy. Olcha "to nic że boli" Pozdrawiam :)

A chciałam dodać ostatnio jakieś mocne, 

przygnębiające piśmidło, ale mi się odwidziało i poszło w ćwierki :)

Wolę jesienią się weselić, a wiosną gnębić, ot przewrotność :)

Mała uwaga Artysto:

Pozdrawiam :)))))

W tym "krwistym", bolesnym stanie jesteśmy w życiu (bez pomocy wierszy) prawie zawsze lub zawsze blisko niego. Wiersze są dla mnie próbą podniesienia się z niego, uniesienia się nieco ponad, rozpoznania. Także bez obawy, skrzydła poezji mamy tylko na chwilę i upadając znowu na ziemię jesteśmy tylko nieco pokrzepieni, nieco spokojniejsi, nieco lżejsi. Pozdrawiam.

Dziękuję za komentarz. Zawsze ciekawiło mnie czemu piszemy.

Nie idź w tę stronę Marcinie.

Pozdr.

Czemu Annie każda strona równo kolorowa

kiedy nam zawita jesienna depresja 

zaraz krzyczą że na orgu jest agresja:)

PozdrawiaM.

kiedy poeta wzlata

puszcza mu rozum 

i klapa... 

;)

Poeta żąda cudzej krwi,

znudzony szuka tematu, rozgrzebał grobowiec babci, 

dziurę w brzuchu wywiercił bratu.

Pod dziwnymi nickami 

Szukam między wersami 

Słów które mogą przeniknąć

do kości 

W tyglu słów krajobrazu 

Chciałbym czasem zobaczyć 

Coś z życia