KLER

KLER

Na ekrany wszedł film Wojtka Smarzowskiego „Kler”.

Film o bardzo mocnym przekazie.

Film nie przeciwko Bogu, ale przeciwko postawie człowieka, który chce wykorzystać Boga do swoich małych i nikczemnych interesów.

Chciałem uzupełnić ten obraz filmowy jednym kadrem z mojego życia.

Napisałem kiedyś tekst „sceny z życia w asemblerze”.

Jaki był tego powód?

Głównym powodem była chęć przekazania informacji o wydarzeniu z 1972 roku, które miało miejsce w Lublinie, gdy razem z moją mamą szedłem na egzamin wstępny do szkoły średniej.

Wydarzenie to budziło we mnie wiele wewnętrznych emocji.

Obraz tych emocji pokazuje wiersz „1972”.

Przypomnę go teraz:

1972

Są chwile, które układają nasze myśli,

są chwile, które wybierają nam drogi,

do mnie przyszła ona tak niespodziana,

wtedy byłem na nią jeszcze za młody.

Nie miałem potrzebnej dla niej mądrości,

nie mogłem pomóc jej doświadczeniem,

zabrakło mi wreszcie tej prostej odwagi,

gdy stawała się niemym wspomnieniem.

Wiódł mnie los różnymi życia drogami

bym mężniał, tak jak kiedyś naród wybrany,

tak czterdzieści lat minęło po tamtej chwili,

nim tu wróciłem, by uklęknąć przed Panem.

Przez lata dane mi było wreszcie zrozumieć,

że na szczególny sposób byłem wybranym,

jeśli to, czego tu wtedy byłem świadkiem,

znakiem było od Niego nam przekazanym.

I taka chwila stała mi się wtedy brzemieniem,

brzmiącym w we mnie w cichym zapytaniu:

„powiedziałeś o tym?”, zawsze kiedy niemym

mijałem szukającego zgubionej drogi ku niebu.

Jeśli jesteś tym wędrowcem pytającym o drogę,

może pomocą będą Ci przeczytane moje słowa

a ja mógł będę utrudzony zrzucić moje brzemię

słowem „powiedziałem” darowanym przez Ciebie.

Wspominam w nim o ciążącym na mnie brzemieniu, którego powodem było moje milczenie przez wiele lat.

Z czasem zrozumiałem, że nie uniknę odpowiedzi na pytanie „powiedziałeś o tym?”.

„sceny z życia w asemblerze” napisałem po to, aby powiedzieć o tym wydarzeniu tym, którzy zechcą o nim usłyszeć. Moim zamiarem było przekazanie mojego tekstu metropolicie lubelskiemu arcybiskupowi Stanisławowi Budzikowi.

Nawiązałem kontakt z sekretarzem arcybiskupa (była nim wtedy inna osoba, niż osoba pełniąca tę funkcję w dniu dzisiejszym). Sekretarz wyraził gotowość przekazania tekstu arcybiskupowi.

Tekst w formie książkowej wysłałem na ręce sekretarza.

Upłynęło od tej chwili kilka lat.

Jak sądzisz, jaka była reakcja na mój tekst?

Reakcją było milczenie.

Nie wydarzyło się nic.

Sprawa ta nikogo z nich nie interesuje.

Przyznam, że oczekiwałem jakiejś reakcji, chociażby kilku słów celem sprawdzenia, czy nie jestem po prostu wariatem.

W tej sytuacji podjąłem decyzje o publikacji tego tekstu na poezja.org.

Była to dla mnie bardzo trudna decyzja, musiałem przede wszystkim znaleźć niezbędną odwagę.

Czarę goryczy w związku z postawą strony kościelnej przepełniło jeszcze jedno wydarzenie.

Karmelici bosi maja stronę internetową

Z jej poziomu jest dostęp do ich kanału na youtube.

Wpadłem na pomysł, aby link do tekstu „sceny z życia w asemblerze” opublikowanego na poezja.org zamieścić jako komentarz pod jednym z filmów z życia karmelu lubelskiego na wspomnianym kanale.

I tak zrobiłem.

Link ten funkcjonował kilka godzin, po czym został usunięty.

A mi zablokowano na stałe dostęp do publikacji komentarzy na kanałach karmelu.

I tak to wygląda.

To ten mój dodatkowy kadr do Kleru.

Pozdrawiam wszystkich.

PS.

Tekst o którym tu  pisałem jest dostępny na poezja.org w dziale Proza.

Jeśli mieszkasz w Lublinie, powiedz o tej historii.

Może ktoś z Twoich znajomych o tym odległym już w czasie wydarzeniu od kogoś coś usłyszał?

Przy okazji chciałem skomentować fakt obecności w moim tekście wybranych fragmentów z Ewangelii.

Cytowane fragmenty to opis wszystkich tych wydarzeń Ewangelii, w których Jezus uzdrowił osoby chore. To wszystkie takie wydarzenia.

Na nich możemy budować naszą nadzieję, gdy takiej nadziei będziemy potrzebować.

Polman