Syndrom Sztokholmski

stałam się nieprzeciętna 
wyrwana z tłumu 
porwana codzienności 
monotonnym sytuacjom 
upychanym między kartki kalendarza

dałeś mi nowe imię 
fikcyjną tożsamość 
która miała kształtować 
stawiane przeze mnie kroki 
w rodzącej się okrutnie 
toksycznej rzeczywistości 

byłam jak dziecko 
uczona posłuszeństwa 
tresowana niczym zwierzę
w koszmarnej jawie 
stając się bólem i ukojeniem 
zaspokojeniem i głodem

straciłam przeszłość 
by w teraźniejszości pokonać 
skrywaną w sobie słabość 
narodzić się z nienawiścią 
w uległości jakiej mnie uczyłeś 
dając ci z głębi siebie 
bezwarunkową miłość

Ciekawy, intymny wiersz. Rozdarcie i nagromadzenie emocji. Zmaganie się ze sobą, z uczuciami i z tym drugim.

Pozdrawiam

Dziękuję. Tak, to bardzo intymny wiersz,  który ma dla mnie wielkie znaczenie.

Tak, to jest syndrom sztokholmski;

dobrze ujęty w wersach.

Podobasię, dobrze, że o tym piszesz. Pozdrawiam :))

Kolejny dobry wiersz spod Twojej ręki.

Bardzo lubię takie tematy.

Ale z tą "miłością bezwarunkową" się mimo wszystko jakoś nie zgadzam,

prędzej jest to uzależnienie od oprawcy wywołane strachem.

Chore uczucie zrodzone z chorej sytuacji, dla mnie to nie  miłość.

Pozdrawiam.

Nie przestajesz mnie zaskakiwać swoją zdolnością opisywania uczuć. Piękny wiersz. Miałem to wysłać wczoraj, ale przerwało mi połączenie. Wszedłem dzisiaj by wysłać komentarz, ale znowu odczytałem twój wiersz i po raz kolejny przeszedł mnie dreszcz Livvie :) A widzę, że mam już zaległości jak chodzi o twoją twórczość :)

Świetny wiersz miłosny. Wybranek serca może być dumny. Szczęśliwości wam życzę i pozdrawiam oboje :)))