Czymże jestem

Czymże jestem?
Kwiatem niosącym promień nadziei o nowym początku?
Wschodem słońca zwiastującym kolejny poranek?
A może ptakiem, który leci w górę, nigdy w dół?
Nie..

Ja jestem cierniem, który zabija całą nadzieję. 
Zachodem, który kończy dzień jeden i drugi.
Ptakiem na pewno nie jestem.
Czymże jestem?
Tego nie wiem.

Zepsuty niczym stara zabawka, 
nic nie zmieniłem.
Nie ugościłem nic nowego.
Leżę w kącie i czekam, aż ktoś mnie naprawi. 
Czymże jestem?
Tego nie wiem.

Ale gdyby tak:

Ciernia wyrwać,
Ze wschodem się zamienić,
Od ptaka się uczyć,
A zabawkę naprawić.

Czymże będę?
Nie wiem, ale warto spróbować

Wiersz samopocieszający. :) Ładne obrazowanie, choć czasem wywołuje dreszcz ("cierń zabijający całą nadzieję). Ten sposób pisania jest mi bliski. Mimo kilku zwrotów - zakończenie jest optymistyczne.Tak trzymaj. :)

Pozdrawiam

Jesteś człowiekiem :) I czujesz, że człowiekiem można być zawsze coraz piękniej i coraz bardziej, i że ty tak możesz. :) Twój wiersz pomimo swojego surowego realizmu, jest lekko napisany, otwarty, niosący nadzieję i dlatego mi się podoba. :) Pozdrawiam

Coś mnie w tym wierszu lekko zaciekawiło. Kwiat-cierń, wschód-zachód. Naprawienie zabawki/siebie a czekanie aż ktoś nas naprawi- za nas - to jest dla mnie najważniejsze w tym wierszu. 

Tylko jest błąd w odmianie. Kogo co - cierń, nie ciernia - wyrwać cierń. 

Pozdrawiam

Styl - na tak

Sens   -  jest

Zgoda  na przekaz  +/- (  czy aby  na pewno  wszystko musi  czarne i białe, czy między wschodem  a zachodem słońca nic się nie dzieje ?;) 

Czekam  na ciąg dalszy