haust życia

ból pokonywany ukradkiem

zapada w pamięć tysięcy masek

przybieranych w nadmiarze

bez twarzy i w twarzach zwierciadeł

wytrwać łatwiej

powierzchowność doktora House'a

przyjaciół nie przysparza

w dwójnasób cię wystawia

gdy jeszcze podły nastrój

i przerażająca prawda

zabija chęć do życia

kiedy musisz sprawić wszystko

w jego obronie

nie od dzisiaj to wiesz

że gdy nadchodzi koniec

więcej nie zrobisz nic

ponownie

Janku, co tak ponuro u Ciebie? Jakby nie Ty...

Witam -  czasem musi być i smutno bo inaczej świat by znudził

Bardzo jestem za wierszem - ma  ten ząb...

                                                                                                                                          Pozd.

                                                                             .

 Możesz posłuchać tylko brzmienia ciszy.

                                                                                                                            pozdrawiam

U mnie jeszcze dobrze Oxyvio, a to napisane dla Przyjaciela,

któremu odmówiono pogrzebu w kościele parafialnym. W innym, przy cmentarzu, nie pozwolono na czerwony dywan, ani możliwość, by chociaż podczas własnego pogrzebu zagrano Jego ulubione Pavane.

Poza bliskimi i przyjaciółmi przez ostatnie 4 lata życia nie utrzymywał z nikim kontaktu. Załamał się.

Dom - sklep - apteka - lekarz - dom, to codzienna i jedyna ekstrawagancja na jaką chciał i z konieczności mógł sobie pozwolić. Największym grzechem było jednak to, że przez 4 lata nie wrzucił nic na tacę, czego oczywiście dowieść się nie da, ale ukarać można. W imię Kościoła i Mamony, bo na pewno nie BOGA, którego żaden z klechów w rozmowie ze mną - nie miał w sercu i zapewne nie ma nadal. W siedzibie Episkopatu poinformowano mnie, że taki "przepis' wydał kardynał Glemp.

To, że przez cały ten czas opiekował się swoją ciężko chorą, nie mającą już kontaktu ze światem, ukochaną żoną, nie robiło żadnego wrażenia. Zmarł na atak serca, siedząc tuż przy niej.

Oczywiście muzykę zagrano, po odejściu księdza, przy mogile.

Dziękuję Oxyvio, pozdrawiam.

Bardzo do mnie przemawia "ból pokonywany ukradkiem". To cenna umiejętność, bo tak naprawdę każdy tylko sam może pokonać własny ból... Jednak nieodłącznie "zapada w pamięć tysięcy masek / przybieranych..." Pewnie napiszę teraz coś wbrew ogólnie przyjętym opiniom, ale pojawia się to w wymowie Twojego wiersza:  maska to wcale nie taka zła rzecz... Nawet wybór kilku masek i zdolność ich zręcznego nakładania w stosownym momencie... Maska może pozwolić przetrwać; może też być chwilowym środkiem przeciwbólowym, a to też jest potrzebne...

Drugą zwrotkę bym nieco zmodyfikowała: zmieniłabym słowo "wystawia" i przymiotnik "przerażająca" na jakiś synonim, najlepiej czterosylabowy.

W czwartej zwrotce inaczej wyraziłabym pierwszy wers.

Zaskoczyłeś mnie tłem muzycznym - Bobby Mcferrin kojarzył mi się jednoznacznie... :) Podoba mi się zwłaszcza początek.

Pozdrawiam

Dziękuję Waldku za obecność. Pozdrawiam.

To bardzo smutna historia. Szczere wyrazy współczucia.

posłuchałem Andrzeju i bardzo dziękuję, miło ze zajrzałeś.

Pozdrawiam

nawet nie wyobrażałem sobie kiedyś, jak bardzo cenna, bo prowizorycznie, właśnie za pomocą "masek", ale jednak pomaga przetrwać. Podziwiałem i szanowałem sposób, w jaki potrafił "nie mówić" o tym, chociaż wiedziałem, jak cierpi. Mam nadzieję, że mi wybaczy ten "występ'. Nie jestem pewny, czy chciałby tego, wiem jednak, że dla mnie walczyłby o tę muzykę do upadłego lub zagrał bez pozwolenia.

Bobby McFerrin, był zawsze naszym - moim do dzisiaj, ulubieńcem. Ale bardziej jazzowym niż "Don't Worry", bo, że Be Happy - to było widać zawsze, zarówno po Nim, jak i po Bobbym. Stąd właśnie McFerrin przy tekście.

Świetnie odczytujesz moje bazgroły, dziękuję i pozdrawiam.

PS

Aha, za uwagi dziękuję, przemyślę.

w styczniu minie 10 lat, bardzo dziękuję.

Straszne jest to, co piszesz o Przyjacielu i o zachowaniu kościoła.

Śmierć jest zawsze smutna.

Ale kościół zachował się skandalicznie. Nie nowina to zresztą.

To jest nie do pomyślenia, w głowie mi się nie mieści. To co człowiek nie ma prawa do własnego pogrzebu? 

Oxyvio, to temat rzeka, że wspomnę tylko o jednym, najbardziej zasłużonym w stanie wojennym generale,

którego kościelne przepisy cudownie ominęły, nie przymierzając jak innego "zasłużonego", co się ponoć "kulom nie kłaniał".

Dziękuję jeszcze raz.

oczywiście, że do pogrzebu każdy ma prawo, tylko że na "pstrym koniu" łaski, niełaski albo może humorów księdza - jednego, drugiego, przepisów, zarysów, upokorzeń i diabli wiedzą czego jeszcze. Mnie akurat nie zależy żeby było w kościele, może być i na tratwie, orkiestrę w każdym razie mam już zamówioną, pozostaje tylko kwestia, czy się zmieści - i termin, dlatego współczuję tym, którzy na kościół liczą.

Pozdrawiam.

@beta_b, @Andrzej_Wojnowski, @Czarek Płatak, @pomaranczowy.kot, @Sylwester_Lasota, @Jacek_K

serdecznie wszystkim dziękuję za obecność i serca

PS

Jacku_K - chyba system ma jakiś problem, bo nie udajesz się odpowiednio "zazielenić".

Gratuluję - zawsze chciałem mięć tę pozasystemową umiejętność ;)

Powiem szczerze, że dość zaszyfrowany dla mnie ten wiersz. Zanim skonfrontowałam go sobie z przytoczoną sytuacją, to miałam dużo niepewników. Najbardziej zastanawia mnie ta ostatnia zwrotka i 'ponownie'. Chodzi o bezradność w starciu z klerem i ponowną, gdy nadejdzie Twój koniec?

A w temacie historii, to straszne, że to tak wygląda - w takiej niełatwej sytuacji, zamiast wsparciem - są przeszkodą, murem. Chciwym murem. Myślę, że każdy zna podobne przypadki, także ja zaskoczona nie jestem już niczym. Także bez  komentarza.. pozdro Janko

Jak dla mnie ją masz, bo choć wiele razy próbowałam, nigdy nie udało mi się Ciebie zaznaczyć;)

opowieść o upokorzeniu, to nawet nie impuls do napisania, tylko prawdziwe życie (niestety) w tym najmniej spodziewane reakcje, bo wiersz nie ma już z tym nic wspólnego.

Ale rzeczywiście chodzi o bezradność - taką ludzką, zwyczajną, związaną z brakiem czasu i możliwości działania, wobec postępującej choroby, odwrócenia pewnych niepotrzebnych działań, zastąpienia ich właściwymi.

Niby przestroga na przyszłość, nie mająca jednak już żadnego znaczenia w tym konkretnym przypadku.

Pozostaje jednak przestrogą - być może dla innych, by nie postępować chaotycznie, lecz racjonalnie i właściwie, nie marnując szans.

nie twierdzę, że tak to wygląda wszędzie. To było 10 lat wstecz, ale to też był XXI wiek, sprawa dotyczyła człowieka - dla mnie niemal świętego, który zatracił się na śmierć w ratowaniu innego człowieka. Nie powiem, co usłyszeli ode mnie wszyscy ci, którzy ze mną wówczas rozmawiali. Wiem jedno - to ohydne i niesprawiedliwe. W tamym momencie mój stosunek do Kościoła został definitywnie przypieczętowany. Można powiedzieć - na amen.

Dziękuję Luule, pozdrawiam.

jesteś przemiła, dziękuję :)

Dziękuję @Deonix_

Kłaniam się.