telewizor

gdy leżeliśmy tak 

objęci w podmuchach wiatru

który wpadał z podwórka

sycząc między nieszczelnymi oknami

telewizor od lat pokazywał

tą samą zieloną pustynię

„chodźmy tam”  - powiedziałaś

„zrobimy jakiś skecz za pieniądze”

i robiliśmy

nie szło dobrze

kłóciliśmy się kto ma być tym głupszym

kto ma grać główna rolę

a kto będzie na ostatnim miejscu

w dwulinijkowej liście

płac na końcu

dramat się nie kleił

ciągle brakło dekoracji

inscenizacja wciąż  nie wychodziła

spadała  biała pościel na podłogę

nie podobał ci się zielony kolor monitora

przybliżałaś i oddalałaś głowę

narzekając na charakteryzatora

spaprał całą robotę

„jak można być tak zielonym?”

dotykałaś zimnego ekranu

„tak nieżywym?”

„przecież my żyjemy prawda?”

upewniałaś się i znowu

i z palcami między moimi

włosami krzyczałaś

że mieliśmy grać główne role

i  znów odgrywaliśmy kilka aktów

w dwulinijkowym dramacie

na tle zielonego tła

Zgadzam się. Do poczytania :)

Pozdrawiam :)

Dobry wiersz. Opowieść o sztucznym życiu, sztucznej miłości, o udawaniu (przed sobą?). O tym, kto jest ważniejszy w związku, kto ma rządzić, kto gra główna rolę w farsie życia.

Życie to teatr. A może życie to telewizja?... ;)