ciągle ktoś mnie poucza

czasem coś kończy się

już czas by pogodzić się z tym

nie możesz tak żyć

o nie
 

nie możesz żyć marzeniami

nie możesz żyć złudzeniami

nie możesz żyć sam

zasłuchany w rytm serca

rozrywanego wichrem

nawałnicą uniesień

zejdź na ziemię i ocknij się

obudź się wreszcie

tak mówią wciąż

nie możesz przecież tak żyć

nie uda się 
tak przez życie przejść

No to Ciesz się z tego, skoro ktoś Cię poucza, to widocznie komuś na Tobie zależy, a to ważne tak w trudnych jak i miłych życia chwilach,

AD

Dzięki...

Twój wiersz uświadamia mi, że nasze złudzenia i marzenia jakby służyły "ucieczce" od prawdy, a ponieważ nie da się od niej w rzeczywistości uciec - opuszczamy "na niby" tę rzeczywistość (i życie w niej) - do stworzonego przez siebie świata iluzji, wierząc "na niby" w jego istnienie i żyjąc w nim "na niby"... Myślę, że powstałe przez to osamotnienie i cierpienie jest tym "kimś" w nas, kto nas poucza, aby wrócić na ziemię, do życia. Lekko, przejrzyście i melodyjnie napisany wiersz i może dlatego otwiera na przyjęcie tej trudnej treści. Pozdrawiam :)

Dzięki za tę interpretację :) Coś w tym może być...

Dla mnie wiersz ten brzmi jak tekst piosenki - aż się prosi o jakąś melodię...

Pozdrawiam

Ciagle ktos mnie poucza  z różnych ambon i z roznych stron - Lady Pank :-)

Jeśli masz jakieś propozycje, chętnie posłucham:)

Dokładnie tak - vademecum skauta:)

Cóż, konkretnej propozycji nie mam, nawet do własnych tekstów muzykę układam tylko okazjonalnie. Jednak warto by się zastanowić...:)

Pozdrawiam

P.S. "Vademecum skauta" znam, ale mi się nie skojarzyło... :)

Może kiedyś coś zabrzmi...:)

Dzięki

@pomaranczowy.kot bardzo dziękuję za czytanie:))