***

w niecodzienności

wtulony w Twój uśmiech

nasłuchuję
o czym biją nasze serca

głaszczemy
niewyprasowane spojrzenia

przychodząc do miejsc
które nie bolą

wspinając się pod niebo
którego nie widać

najlepiej
wychodzą nam
z b l i ż e n i a

Treść Twojego wiersza wskazuje raczej na to, że "pojawiasz się", a nie "znikasz" w niecodzienności, a więc może tak byłoby właściwiej go rozpocząć? Podoba mi się jego skromna, a jednak poetycka forma oraz jego wypowiedź  - to, że zbliżenia dwojga kochających się ludzi są też zbliżeniami do prawdy, do istoty życia... Pozdrawiam :)

Czyżby ten tekst miał cokolwiek wspólnego z działem "Zabawy słowem" ...? Przecież to jest tekst wprost do "gotowców", lub co najmniej "warsztatu".

Anarchia w poszczególnych działach pogłębia się coraz ostrzej ... a co na to Mateusz?