Płonące ciernie róży 

Płonące ciernie róży 

Natura dziś urodziła
dziecię z innego wymiaru, 
różę o kolcach płonących, 
co ciepłem uczucie ogrzeją.

Jedyna przyszła na świat,
co swą dobrocią chce grzać.
Płonące ciernie rozniecą chwilę, 
serc tańczących tango.

Dla zakochanych ciepło róży 
wznosi aurę błogości,
drży w strunach niewidzialnej 
gitary zakochanego grajka. 

Róża spłonie w poświęceniu, 
dzieląc się ostatkiem sił 
i wiedząc, że uniosła na ziemi
wysoko, to co tak piękne...

- Uczucie, że jest ktoś obok.

O róży można bez końca... Niektórzy uważają, że są tematy wyeksploatowane, że nie należy ich już poruszać, ale przecież Twój wiersz świadczy, że można - i jest inaczej niż do tej pory. Pozdrawiam :)

Witaj Iwonaroma,

Też myślę, że temat jest wyeksploatowany, jednak symbolika róży mocno wpadła mi w świadomości i pewnie podświadomość i stąd moje o niej wiersze.  Jest to dla mnie święta symbolika i od czasu do czasu napisze o niej..

Dziękuję za czas poświęcony mojemu tworowi wyobraźni, serdecznie pozdrawiam.

Dawidzie, wiersz nieprzemyślany, chaotyczny, rytmicznie nieuporządkowany, dużo przebrzmiałych, górnolotnych słów. Nie obraź się na mnie, ale piszę obiektywnie. Tytuł bardzo dobry, ale nad treścią należałoby jeszcze popracować.

Pozdrawiam :)

Wiwisekcja uczucia, 

niby  działa na zasadzie  wymiany  słów  w  powiedzeniach  -  róża bez ognia  - nie ma dymu bez kolców   - ale  poza pierwszym zaskoczeniem treść na mnie nie działa .