Ścigaj klasyka

Na  kanwie  ostatnich  doświadczeń  proponuję  użycie  wierszy klasyków jako  materiału  do własnych  prób twórczego  wyżycia  się  w formie wiersza przetworzonego - czy to  podobnego w formie, stylu , czy w treści.  

Poniżej  przykład .

Pewnie warto w tym  miejscu wspomnieć  o ograniczeniach  wynikających  z praw autorskich  literatów    zbliżonych do współczesności. 

Polały się łzy me czyste, rzęsiste
Na me dzieciństwo sielskie, anielskie,
Na moją młodość górną i durną,
Na mój wiek męski, wiek klęski:
Polały się łzy me czyste, rzęsiste…

Adam  Mickiewicz, 

Co, gdy spytasz o nas splączę, złowię ?  

Wieczornej  ciszy szepnę, przyrzeknę,  

Nocy ciemnościom  błysnę, roziskrzę,  

Chłodu poranek  rozpalę, ocalę.

Co, gdy spytasz o nas splączę, złowię, ?   

przenika ciało —
to dymek z kadzielnicy,
to jesienny wiatr
 

Saitō Tokugen/ tł.G.Sionkowski

wypełnia  ciszę  —

to  zew gongu świątyni,

to  głos  kukułki

Widzę, że nie bardzo masz chętnych do współpracy - a szkoda - bo według mnie bardzo fajnie piszesz. Przedstawię Ci tu zatem moją "przeróbkę" Ody do młodości, pisaną kilka lat temu i gdzieś tutaj też na pewno jest. Tylko mi się nie chce szukać, bo wtedy podałbym link do niej. Nagryzmoliłem tyle samo strof, co w oryginale, więc trochę miejsca tu zajmę:

...

Bez serc, bez ducha - same szkieletory;
Wy tłumni! Dodajcie skrzydeł!
Moherowym wzlecę światłem
W księżycowy cień bladej zmory
Kędy moich snów upiory
Z rzeczywistością dzisiaj tu splotłem
Nie przestrzegając żadnych, człowieczych prawideł...
.
Niechaj kogo duch zamroczy
Schyli dziś ku mnie całą swoją postać
Zechcąc zapewne tak na wieki zostać
Lecz nie potrafi. Z bólu się zatoczy...
Wieczności! Ty nad moim wzlatuj duchem
Busolą myśli mej steruj
Lecz też z każdym moim ruchem
Kieruj ku władzy mnie, kieruj..!!!
.
Patrzę w przyszłość - kędy władza ku mnie kroczy
Poprzez wątpiących niezmierzone tłumy
Strach moją wolę jednak wnet zamroczył..!
Cóż to..?!.. Władza znów się w cień oddala
Jakaś siła, jakaś fala
Gna ją precz. Ja chcę gonić
Nie potrafię... Pomóżcie jej bronić!
Z moich zaś wnętrzy ciągle zło się toczy...
.
Wieczności..! Dla mnie nektar władzy
Wtedy słodki, gdy smak jej samotnie kosztuję
Więc serce dla rozumu natenczas dziękuje
zaspokojoną chucią sławy, smaku sadzy...
Które to ciągle z piekieł Pan mój mi serwuje
Tu na ziemskie padoły w moje ręce kładzie
Swoją władzę. By kotły wciąż piekieł rozpalać
Moje i Jego smaki w pełni zadowalać.
.
Dzieckiem - wraz z bratem - księżyc żem zwojował
Młodzieńcem studiując prawo
Wielem Dzieł wszelkich Lenina wertował;
One wciąż były moich nauk nawą...
Dążyłem, gdzie to czerwień kolorem nadziei
Łamiąc po drodze nieprzychylność ludu
Genami patrząc w naddniestrzańskie knieje
By tu i tam wielkich dokonywać cudów
.
Hej..!!! wraz z towarzyszy radzieckich zamiarem
Opaszmy ziemię koliskiem..!
Rozpalmy piekła nowym ogniskiem
Lenin nam Bogiem i Carem..!
Dalej, myśli z posad rozumu
Nowym chcę pchnąć cię torem
Aby Stalina, Putina wzorem
Panować nad ciemnią tłumów...
.
A, tutaj w kraju, gdzie zamęt panuje;
Skłócę wnet jednych z drugimi
Więc tego świata już nikt nie zratuje
Świat ich niech piekłem się staje
Ja zaprowadzę tu nowe zwyczaje
Przestaną być ludźmi wolnymi...
.
W ich to umysłach zapadnie noc głucha
Dobra żywioły gasnąć będą stale
Wolność nieznaną dlań pozostanie
Dla niej nie wskrzeszą dziś ducha
Słyszę wciąż nowe wołanie;
Ze mną rozpocząć chcą bale...
.
Pryska już dawne zwątpienie
W moją to zbawczą moc woli
Jam Lucyfera na Ziemi wcielenie;
Dla was ku wiecznej niedoli...

.

P.S - tekst ten zapewne był dopracowywany, ale skopiowałem z dawnego notatnika i jest jaki jest, czyli w wersji pierwotnej

Pozdrawiam. Mam nadzieję że się nie obrazisz, jeśli akurat byłbyś fanem "dobrej zmiany".

gorączka ciała

- to już dreszcz podniecenia

- to od serca żar

- zamknęły usta sztucznym  nawozem.

Trafiliśmy na półki pustych kalorii, tanich barwników,

przeterminowanych konserwantów.

Nasze języki odkryły smak początku :

- jest tak skomplikowany, że liczy się każdy kłos,

tak wielki, że potrzebuje dłoni,

tak daleki,  jak błękit odbity w oczach.

Jemall

Na dysku

między  folderami

rozwijam  aplikację.

...Cóż to takiego - tworzyć...

A cóż to takiego - skasować...

Być tworzonym

i kasowanym

być.

...A nawet zwyczajne okna-

jaki to odmęt.

...A rozruch ?

...A aktualizacja ?

Rozwijam  aplikację.

Rośnie wydajność.

Ściągam.

Pracuję  w tle-

kto wie-

ostatni dostęp do Ciebie-

dysk C:\

Jemall

górska wioska —
codziennie, dzień po dniu
ostatni mróz

Kobayashi Issa/ tł. G.S.

szpitalna sala —

co chwila, raz za razem

ostatni oddech

Jemall

zwiędnięte kwiaty

coraz to bliżej ziemi

- nocne przymrozki

.

Gdybym miał lat dwadzieścia pięć 
I nieprzytomną moją głowę, 
A w głowie nieba jedną piędź 
I jedno oko lazurowe, 

Może pod okno twoje znów 
Przyniósłbym wierną mą niewolę, 
Może bym szukał innych słów, 
Tak jak się szuka wiatru w polu, 

Lecz że już nie mam dawnych lat, 
A lazur białym śniegiem opadł, 
Opuszczam ciebie, idę w świat, 
W nieunikniony mój listopad. 

W zamarłym lesie brodzę sam, 
Do ust przyciskam srebrny grzebień 
I niewymyślną polkę gram, 
I nie oglądam się za siebie.

Autor: Jan Brzechwa;    Polka

Gdybym tak  zgodnie z przepisami 

Jechał pod górę na zakręcie,

Ciągłej linii nie mając za nic

Licząc,  że  głupim sprzyja  szczęście,

Może spokojnej drogi bieg 

Dałby mi chwilę  ukojenia,

Może by znikł uparty lęk

z mych snów  napitych od cierpienia?

Lecz nie dbam o jutrzejszy dzień, 

gra w mojej polce kolorowo:

wyścig na drodze, śmierci cień,

oczy zamknięte odruchowo.

Słowacki las przeszyty bólem,

Piasek  przysypie z czasem wszystko;

By ze mnie znikł bezduszny dureń

Szukać daleko mam czy blisko?

Jemall

https://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-wypadek-na-slowacji-bedzie-areszt-dla-kierowcow-porsche-ferr,nId,2639267

Witaj. Tak sobie myślę, że lepiej byłoby gdybyś proponował nieco krótsze teksty "do obróbki". Chętniej się w Twoją propozycję wtedy "pobawię". Nad dłuższymi nie chce już mi się głowić . Pozdrawiam.

Czuj się tutaj swobodnie,  możesz  wrzucić dowolny tekst i "zderzyć" go z wybranym przez siebie oryginałem. 

~
Obok p.Tuwima i jego "całujcie mnie ..."
.
Bajkopisarzom wszystkich opcji
opisujący swymi słowy
co tylko im się we łbach kopci;
ubliżające rozumowi.
Tak dziś wieczorem ja im piszę
- niech się wczytają tu przez lupę -
matołki, ćwoki, nuworysze
- całujcie wy mnie wszyscy w... jupę
~

Jemall

Jechał górnik pod ziemię z kaskiem i latarenką,    
Nie ułomek, to prawda,  jednak ze sztuczną ręką.

Która  pamiątką  była z dawnej epoki, kiedy 
zwyczaj miał by ją wsadzać tam,  gdzie nie ma potrzeby.

Gdy dojechał do przodka zabłyszczały mu oczy,
Czuł że dzisiaj urobek pewnie normę  przekroczy!

Nie chciał wiedzieć że  Skarbek szeptać zaczął do ucha 
Że w niedzielę wypada odpoczywać - nie słuchał. 

Ujął kilof za trzonek z wielką mocą i kpiną
Jednak  mu sztuczną  rękę  duch kopalni  zawinął.

Wkurzył się nie na żarty przodownik wydobycia
Bez tej części żyć nie chciał - pewnie wróci do  picia!

Świat  mu wnet zawirował,  w oczach czerwone płatki!
Z czego  będzie żyć żona? Z czego maleńkie dziatki?

A duszydło rechocze, grozi nowym zaklęciem:
Będziesz miał więcej dutków, kiedy będziesz na rencie!

Gwarka twarzy się skurczyła,  w swojej naturze czarnej
Zdetonował dynamit , skutki były koszmarne!

Kiedy pierwszy ratownik po tygodniu tam  dotarł 
Nic nie  znalazł prócz ręki, sztucznej ręki bez chłopa.

Jest na półce w muzeum,  mały napis pod spodem:
Pamiętaj by odpocząć,  możesz skończysz ze smrodem!

Bolesław Leśmian, Ballada dziadowska

Postukiwał dziadyga o ziem kulą drewnianą,                                              
Miał ci nogę obciętą aż po samo kolano.     

Szedł skądkolwiek gdziekolwiek - byle zażyć wywczasu,                     
Nad brzegami strumienia stanął tyłem do lasu. 

Stał i patrzał tym białkiem, co w nim pełno czerwieni, 
Oj da-dana, da-dana! - jak się strumień strumieni! 

Wychynęła z głębiny rusałczana dziewczyca, 
Obryzgała mu ślepie, aż przymarszczył pół lica. 

Nie wiedziała, jak pieścić - nie wiedziała, jak nęcić? 
Jakim śmiechem pośmieszyć, jakim smutkiem posmęcić? 

Wytrzeszczyła nań oczy - szmaragdowe płoszydła - 
I objęła za nogi - pokuśnica obrzydła. 

Całowała uczenie, i łechtliwie i czule, 
Oj da-dana, da-dana! - tę drewnianą, tę kulę! 

Parskał śmiechem dziadyga w kark poklękłej ułudy, 
Aż przysiadał na trawie, jakby tańczył przysiudy. 

Aż mu trzęsła się broda i dwie wargi u gęby, 
Aż się kulą obijał o perłowe jej zęby! 

"Czemuż jeno całujesz moją kłodę stroskaną? 
Czemuż dziada pomijasz aż po samo kolano? 

Za wysokie snadź progi dla czarciego nasienia, 
Ty, wymoczku rusalny - ty, chorobo strumienia ! 

Pieszczotami to drewno chcesz pokusić do grzechu? 
Oj da-dana, da-dana ! - umrę chyba ze śmiechu !" - 

Spowiła go ramieniem, okręciła, jak frygą! 
"Pójdźże ze mną, dziadoku - dziaduleńku -dziadygo ! 

Będę ciebie niańczyła na zapiecku z korali, 
Będę ciebie tuczyła kromką żwiru spod fali. 

Będziesz w moim pałacu miał wywczasy niedzielne, 
Będziesz pijał z mej wargi pocałunki śmiertelne!" 

Pociągnęła za brodę i za torbę żebraczą 
Do tych nurtów pochłonnych, co się w słońcu inaczą. 

Nim się zdążył obejrzeć - już miał falę na grzbiecie - 
Nim się zdołał przeżegnać - już nie było go w świecie! 

Zakłębiły się nurty - wyrównała się woda, 
Znikła torba dziadowska i łysina i broda ! 

Jeno kloc ten chodziwy - owa kula drewniana 
Wypłynęła zwycięsko - oj da-dana, da-dana! 

Wypłynęła - niczyja, nie należna nikomu, 
Wyzwolona z kalectwa, wypłukana ze sromu! 

Brnęła tędy - owędy szukająca swej drogi, 
Niby szczątek okrętu, co się wyzbył załogi! 

Grzała gnaty na słońcu ku swobodzie, ku życiu, 
Zapląsała radośnie na swym własnym odbiciu! 

I we żwawych poskokach podyrdała przez fale. 
Oj da-dana. da-dana! - w te zaświaty - oddale! 

przebudzenie
czy śniłem o  motylu?
czy motyl śni o mnie?
J

Śniłem kiedyś, że jestem motylem, i teraz nie wiem już, czy jestem Czuang-tsy, który śnił, że jest motylem, czy też jestem motylem, który śni, że jest Czuang-tsy. 

Czuang-tsy

ja - nocny motyl,

frunę wśród twojego snu

na skrzydłach marzeń

Kimźeś się wyłonił?
Polonusem maciupełkiem.
Czyżeś posiadł jakieś znamion czary?
Orlej mleczności nabrzmiałe rezerwuary.
Wszak pomieszkujesz gdzie to czasami?
Między  niskoskumuplowanymi swojakami.
Z jakiego niekraju, nieplanety?
W Polanów niepospolitej rzeczy.
Czymże ta rzecz,  rzekniesz narzeczem?
Mą kądzielą i moim jest mieczem.
Jakże zdobytą została, jak się uchronić zdołała?
Życiem zapłacona, stracona, od zagłady uchroniona.
Czyś ją rozcałował po kryjomu, nocą?
Niestraciłem co chciałem, miłości mocą.
Jaką to ufność  żywisz?
Do  Polski, tu się nie zdziwisz. 
Jakie są twe imienne dla niej imiona?
Pociągliwie arcycudne małe on i ona.
Co pożyczkobiorczo od niej dostałeś, ugrałeś?
Żywot oddawszy i całą resztę niemałą, niemałą.

J

Na płot, co własnym swoim płoctwem przerażony, 
Wyziorne szczerzy dziury w sen o niedopłocie, 
Kot, kocurzak miauczurny, wlazł w psocie-łakocie 
I podwójnym niekotem ściga cień zielony. 

A ty płotem, kociugo, chwiej, 
A ty kotem, płociugo, hej! 

Bezślepia, których nie ma, mrużąc w nieistowia 
Wikłające się w plątwie śpiewnego mruczywa, 
Dziewczynę-rozbiodrzynę pod pierzynę wzywa 
Na bezdosyt całunków i mękę ustowia. 

A ty płotem, kociugo, chwiej, 
A ty kotem, płociugo, hej!

Julian Tuwim

Jak Bolesław Leśmian napisałby wierszyk „Wlazł kotek na płotek” (wiersz klasyka

Oczywiście na kanwie: 

- Kto ty jesteś? 
- Polak mały. 
- Jaki znak twój? 
- Orzeł biały. 
- Gdzie ty mieszkasz? 
- Między swemi. 
- W jakim kraju? 
- W polskiej ziemi. 
- Czem ta ziemia? 
- Mą ojczyzną. 
- Czem zdobyta? 
- Krwią i blizną. 
- Czy ją kochasz? 
- Kocham szczerze. 
- A w co wierzysz? 
- W Polskę wierzę. 
- Coś ty dla niej? 
- Wdzięczne dziécię. 
- Coś jej winien? 
- Oddać życie. 

Katechizm polskiego dziecka
 Władysław Bełza.

Kim ty jesteś?

- pierwszym sortem

Jaki gest twój?

- butem w mordę

Gdzie przebywasz?

- wśród kiboli

Co cię cieszy?

- gdy go boli

Co masz w ręku?

- kawał kija

Jak użyjesz?

- dam mu w ryja

Komu służysz?

- politykom

Dzięki czemu?

- narkotykom

Kto je daje?

- oni sami

Jak ich nazwiesz?

- są chamami ...

.

I słowa zalotne,

i po co przewrotne,

i nie ma we mnie żalu.

Ja marzę na jawie

Spełniło się... prawie -

i po balu

J

I oczy wil­got­ne, 
i ser­ce sa­mot­ne, 
i nie wiem, co ro­bić da­lej. 
Ja chciał­bym gdzieś w le­sie 
(a niech mnie roz­nie­sie!) - 
umrzeć z żalu. 

Władysław Broniewski