Dziś

Niewinne dziecko, którym kiedyś byłem

Bez trosk rzekomo biegające w słońcu

Nie znam cię, nie wiem o czym chłopcze śniłeś

Mam swoje życie wokół mnie płynące

Chmurny młodzieńcze o tysiącu marzeń

Miłości, chwały lub śmierci pragnący

Nie myśl, że tęsknym okiem w przeszłość patrzę

Mam swoje sprawy i plany bieżące

Młody mężczyzno pewny swoich racji

Ufny w swe siły, do celu dążący

Jesteś już cieniem, nic dla mnie nie znaczysz

Wiatr mam we włosach, a na twarzy słońce

Starcze niepewnie stojący nad grobem

O czym tam dumasz, za czym się oglądasz

Porzuć te zjawy, wszystko już za tobą

Przed tobą nicość, śmierć spokój niosąca

Najbardziej mi się w tym wierszu podoba sposób w jaki uchwyciłeś i podałeś czytelnikowi upływający czas. Cztery zwrotki i do widzenia. Starzec nad grobem. Smutne, ale prawdziwe i skłania do afirmacji chwili. 

Pozdrawiam :)

Dziękuję :)

Witaj na forum - niech ci tu dobrze będzie byś się cieszył z pędzonych tu chwil.

A wiersz nawet smaczny mimo powagi która z niego bije - jak na debiut to fajnie ci wyszło

                                                                                                                                                                                   Pozd.

Świetny wiersz,

pisany w stylu, jakiego dawno tu nie widziałam.

Może nawet się trochę stęskniłam za egzystencjalnymi rozważaniami w takiej formie.

Pozdrawiam.

Witaj, naprawdę dobre wersy. Pozdrawiam. 

To "niepewnie" niepokoi. J. 

Piękny wiersz, filozoficzny w swojej wymowie, umiejętnie napisany. Bardzo mi się podoba, chociaż brzmi melancholijnie...

Dlaczego tylko jeden?

Pozdrawiam

Może wkrótce odważę się opublikować kolejny :)