Poranek w dolinie Jesieni

Gdy dzień już blisko dotyka świtu

i ciemne plamy przegania nocy

w poduszkę miękką zatapiam włosy,

a jasny pasek cienkim strumieniem

już dnieje krzyczy łaskocząc w oczy.

I mówi wstawaj, nowy dzień witaj,

biegnij do drzwi, bo stoi przed progiem,

w promieniach słońca, wiatrem podszyty

przyniósł jesienną pogodę.

W pajęcze sieci między drzewami

ciepłe kosmyki ukryła jesień,

a na prześwitach po drugiej stronie

diamenty rosy na liściach niesie.

Ponad polami echem wibrują,

szepty jarzębin, dzikiego wina,

pękate dynie i dym z kartoflisk

chcą babie lato chwilą zatrzymać.

A ono pędzi, tańczy z wrzosami,

powiewa lekko zapachem mięty,

nawleka głóg na suche trawy,

by koralami ozdabiać błękit.

17.09.2018r.

Fajne, impresjonistyczne obrazowanie,

bardzo płynna narracja i czarodziejski klimat,

jak to u Ciebie :)

Ale mam pewne zastrzeżenia do tego fragmentu:

mianowicie chodzi mi o dotykanie świtu przez dzień.

Osobiście rzekłabym, że noc dotyka świtu czy tam dnia,

bo ona jest porą ustępującą. Przyszło mi do głowy coś takiego jak: " gdy dzień w okno wpływa przez bramy świtu",

no ale to moje umyślenie :) Chodzi mi tylko o to, że świt to początek dnia, czyli jego część, więc się nie dotykają,

bo są jednym bytem. Ale może jestem bezzasadnie upierdliwa, nie musisz słuchać :)

Pozdrawiam :))

Muszę na spokojnie pomyśleć. A na razie pięknie  dziękuję  :)

Pozdrawiam :))

@Joachim Burbank  bardzo dziękuję :))

Wychodząc z założenia, że jest noc, świt i dzień, to dzień nie mogąc się doczekać swojego czasu, dotyka świtu, jednocześnie przegania ostatnie atrybuty nocy. Tak to rozumuję i w ten sposób chciałam to unaocznić. Dla mnie jest logiczne. Pory doby przepływają jedna po drugiej, ta chwila przepływu trwa jakiś czas, to nie jest króciutki moment. 

Pozdrawiam :)

Dlatego napisałam, że nie musisz mnie słuchać,

widać mam inną percepcję odnośnie cyklu okołodobowego ;)

Też pozdrawiam ;)

Ok

Pozdrawiam :))

To ciekawe jest. 

Wiesz, że woda przypomina mi poduszkę miękką, a włosy umyte tak jakoś pływaja sobie w niej luźno, tak topią się, tylko nie o wysokie temperatury tu chodzi. Chodzi o czar. Gdy podniesiemy głowę, włosy przklejają się do twarzr, np, są jak bicze. 

"babie lato". To pajęczynki -jak ww. włosy. Pływają, moga tez oblepiać twarz, wtedy chemy się z nich wyzwolić. 

Lubię Twój wiersz. 

Bardzo dziękuję za wnikliwe podejście do treści. Widzę, że poszłaś dalej z pajęczynami i włosami jak bicze. Fajnie. Już słucham piosenki. Kłaniam się pięknie.

Pozdrawiam :)

@Justyna Adamczewska super dobrałaś piosenkę, dziękuję za jej przypomnienie :)) 

Nie żeby się chwalić, ale poepłniłam kiedyś taki wiersz, pozwól , ze przytoczę, bo stosowny do okoliczności. 

budzi się demon

kobiecy umysł

paroksyzm tańca

leśnych mrocznych drzew

przemoczone pnie

jedność z tancerką

dłonie gałęźmi

ciało subtelne

takt demona szał

gibkość z natury

struny burzowe

grają kroplami

z ziemią się zrasta

to znów powstaje

twarz piękna wzywa

włosy jak bicze

to "brzmienie ciszy"

lecz brak wytchnienia

przerażenie łka

demon panuje

tancerkę wchłonął

          las...

Właśnie go reaktywowałam. Chyba w tym samym czasie, co pisałaś :))))

Podziwiam czerpanie pozytywnego natchnienia z jesieni, bo dla mnie jesień jest tylko przykrym końcem lata i zapowiedzią nadciągającej nieuchronnie zimy...

Mimo wszystko - bardzo przyjemna lektura...

Pozdrawiam 

Staram się we wszystkim doszukiwać piękna, nawet deszczowa pogoda jest dla mnie poezją. Bardzo Ci dziękuję za poświęcony czas i

Pozdrawiam :)

Czarodziejsko i malowniczo. Ja na tak :) 

Jesteś niezawodny :)))))

@Silver bardzo dziękuję :))

@bajaga1 bardzo dziękuję za wizytę i serduszko :)) Cieszy mnie Twój ślad. Pozdrawiam