Oszósta

Trzeba to spalić,
w koszu zostawić.

Moimi problemami
innych nie dławić.

Stop!

Krzyczy rozum kochany.
Przekuwa szpilką logiki
schemat dobrze znany.

Walczy ile może 
kompleksy wyrywa
porządkuje,

błoto z oczu zmywa.

Udało się!
Dzień poukładany
Praca jak marzenie
Kondycja coraz lepsza

Co z tego...
gdy wybije szósta
zbudzi się znów
syndrom oszusta.

Fajna gra słów, pomysłowe. :)

Wydaje mi się, że Cię rozumiem. Podoba mi się "przekłuwanie szpilką logiki schematu dobrze znanego. Chyba jednak wkradła Ci się tam literówka.

Pozdrawiam

oj... a ja jej cały czas nie widzę... 

możesz palcem pokazać?

Fajne; mam podobnie, bb

A jednak istnieje w nas ta instancja, którą Ty pieszczotliwie nazwałaś "rozum kochany", potrafiąca rozpoznać "syndrom oszusta" i staczać z nim wygrane walki, nawet jeśli są to przejściowe wygrane, to rodzi to nadzieję na lepsze :) Podoba mi się bezpośredniość wyrazu w twoim wierszu i jego spontaniczne zwroty, bo przez to jest bardzo "żywy". Zastanowiłabym się tylko, czy potrzebne są w środku jego akcji te dwa "wątpiące wersy": "Znowu się nie uda / w kółko tylko chodzę", które trochę według mnie hamują przejście z pierwszej do następującej po nich zwrotki. Pozdrawiam :)

Dziękuje ... za czytanie i szczerość!

Dobrze wiedzieć, że ja nie jedna się zmagam :)

Dziękuje duszko za dobre słowo!

Trafna uwaga o wątpiących wersach ... prawda jest taka, że od nich zaczęłam a poźniej przestawiałam gdzie popadnie i nie wiedziałam co z nimi zrobić... śpiesznie usuwam - dzięki, że mnie od nich uwolniłaś ;)