Poranek

Poranek

Szczerze raduje poranek,
gdy myśli spacerują chodnikami,
ciągnąc za sobą ciężar tygodnia
i unoszą godność nabitą na pal.

Powiem Ci, że jak dla mnie zaczarowałeś troszkę:) W sensie, że stworzyłeś klimat, atmosferę, obraz.

W każdej strofce jest coś fajnego - jedynie ta ze słońcem, jak dla mnie nie jest tu niezbędna, ale to tylko moje odczucie. 

Godność nabita na pal- bardzo mocne i niestety zapewne często ma miejsce.

Pełnia nadziei na niebie- to piękne, wraz ze szczerością, co jak grzyb wyrosła. Od tego momentu poczułam ten wiersz, to zatrzymało i skupiło, żeby chcieć więcej;) W tej zwrotce mam przed oczami ognisko przy polanie, pod pewnym dębem, i gwiazdy, i pełnię...

No i to, wymowne bardzo:)  

Jedynie się zastanawiam, czy chodzi o czas w pracy, aby szybko minął? Najpierw odczytałam, że umysł wolny jak dziki ptak, mimo łańcuchów, obowiązków, pracy - widocznie nie takiej, co daje satysfakcję. Ale chyba chodzi o ten szybszy upływ czasu. 

Ogólnie zaskoczył mnie pozytywnie ten wiersz. Nie czytałam Twoich wszystkich publikowanych tutaj, ale chyba ten jako pierwszy 'podziałał' na mnie. pozdrawiam

Witaj, Cóż mogę powiedzieć...  Myślę, że to zasługa atmosfery jaką miałem w duszy dziś o poranku. Była to lekkość i bardzo pozytywny nastrój.  Wyobraźnia zadziałała i powstało coś optymistycznego, co jest dość rzadkie u mnie. Twój komentarz sprawił mi wielką radość i dziękuję ci za to. Co do czasu - tak, chodzi o czas pracy i zniewolenie z tym związane. 

Raz jeszcze dziękuję za ukłon w stronę mojej poezji, pozdrawiam.

Taki poranek, siła jego piękna i czystości musi być rzeczywiście cudem, jeśli pokonuje "ciężar tygodnia", ból "godności nabitej na pal" i uwalnia nadzieję, "gdy łańcuchy zapięte"... W Twoim wierszu mieszają się i siłują ze sobą dwa przeciwstawne stany, z których ten pochwalający życie i istnienie okazuje się zwycięski, przynajmniej w tej uchwyconej chwili poranku. Podobnie czułam się od początku czytając go: napełniana jednocześnie dwoma przeciwstawnymi uczuciami, co nie było łatwe, ale na swój sposób piękne, bo prawdziwe. Pozdrawiam. :)

.

Myślę, że dualizm dotyka nas w każdej sytuacji życia - i uważam ten stan za naturalny. Siłujemy się z przeciwnościami przez całe życie. 
Cieszę się, że wiersz przypadł do gustu. Pozdrawiam. 

Zgadzam się, ale odczuwam ten dualizm przede wszystkim w bardziej zewnętrznych warstwach życia i odczuwania... Głębiej, bardziej wewnętrznie natomiast mogę mu się mniej lub bardziej opierać, go łagodzić stałością moich wewnętrznych przekonań, mojej wiary , nadziei i co najważniejsze - miłością, która pozwala odczuwać we wszystkim tę jedną, nienaruszoną, głęboką prawdę. Tę właśnie miłość i takie jej działanie odkrywam też w Twoim wierszu. :)