drzwi

w otwór jaskini

tak po prostu

z pomrukiem

przejście w ogrodzeniu

uważnie,  bo kłuje

aj!

celnik w bramie

stoi nieruchomo

brzęcząca moneta

zwodzony most

zapach kołyski

dudnienie bębna

pałacowe wrota

z tyłu stodoły

uderzenia cepa

arbeit macht frei

czerwona łuna

zawodzące smyczki

migając światło

odcisk na szybie

cichy szelest

zamykam je wszystkie

by otworzyć oczy

z drugiej strony

Lubię obrazy bez zbędnych opisów. Konkretne błyski, kadry filmowe.

To był sen? Wspomnienie? Dobre, bb

Witam - dobry wiersz - są emocje -  więc jestem na tak.

                                                                                                                         Pozd.

Wersja Nr II

Wchodzę w  otwór jaskini tak po prostu,   

witany  głuchym  pomrukiem.  

Życzliwość?  Ostrzeżenie?  

Tego nie wiedzą najpotężniejsi  archeologowie.  

Przeciskam się przez szparę  w ogrodzeniu z ostrokrzewu.  

Uważnie, bo kłuje. Aj!  

Od szarpnięcia  do opalonej  blizny szmat czasu.  

Celnik w  bramie stoi nieruchomo. Przed nim  tańczy  moneta 

fałszywie zmieniająca  oś obrotu Ziemi za każdym razem, 

gdy obok przechodzi prorok.  

Opada zwodzony most. Obok  kołyski  słyszę 

trzask  sosnowych szczap  pochłanianych przez ogień  

i powolne dudnienie  bębna.

Przez  pałacowe wrota wpada jasna smuga. 

Z tyłu stodoły  tępe uderzenia cepa co chwilę podrzuca kolejne 

garści ziaren  w  huśtawkę nieważkości miedzy tumanami  kurzu. 

Pod czarnym napisem Arbeit macht frei

zbita  grupka  młodzieńców  .  Z oddali przez  czerwoną łunę

zawodzą ostro smyczki  kameralnej orkiestry.

Wpatrzony  w migające  światło pozostawiam  

odcisk na zimnej na szybie.  Cichy szelest siłowników  przesuwa  się 

w stronę  pisku nóg na lustrzanej  powierzchni podłogi.   

Zamykam wszystkie przejścia,

by otworzyć  oczy  z drugiej strony.

By na nowo zobaczyć Ciebie.