Zagubiona

.

Przywołana bólem wróciła

do ciała

zaszkliła się

łzą

odezwała

myślą.

.

myślałaś o zagubionej miłości. Skrótowo, treściwie podoba mi się. Pozdrawiam

Myślałam o duszy oderwanej od jedności z ciałem, ale to dla mnie to samo, co miłość, która w niej się przecież rodzi. Dziękuję za zrozumienie i pochwałę tego maleństwa :)

Chyba Cię rozumiem, Duszko. Człowiek ma dwoistą naturę i nie ma co udawać, ze jest inaczej. Gdy dusza odrywa się od ciała i udaje, że go nie ma, albo że jest ono nieważne, ciało prędzej czy później upomni się o swoje prawa. Chociażby bólem. Tak jak małe dziecko głośnym krzykiem lub płaczem domaga się uwagi.

Maleństwo rzeczywiście godne pochwały.

Pozdrawiam

Chyba lepiej i bardziej nie można tego maleństwa zrozumieć, niż ty to zrobiłaś, WarszawiAnko! Bardzo mnie to cieszy :)) I to porównanie ciała, do opuszczonego, domagającego się uwagi, a więc powrotu jedności dziecka jest bardzo trafne i piękne. Dziękuję Ci za to i serdecznie pozdrawiam. :)