Resuscytacja II

Lekki jak puch

szukał promieni słońca

jakiegoś światła po drugiej stronie

z nadzieją

że jeszcze coś się zmieni

głowa zmęczona życiem

szukała cienia

ciało uwięzione z sercem

co wystaje jak z pustej kieszeni

kiedy nadejdzie czas zmartwychwstania

spadał w otchłań piekieł

na samo dno wulkanu

bezlitosny czas

wciąż jeszcze mózg pogania

potem bierze wszystko

i nic w zamian nie daje

to miał być ostatni dzień

za zamkniętymi oczami mrok

silne światło razi

coraz mniej widzący  wzrok

śnił obce obrazy i koszmary

czy wszystko powróci

nadzieja do wiary

a obie do miłości

jeden przypadek na sto

jeszcze silniejsze światło

jak z tego świata

odradzał się niespokojny duch

oddech miarowy

ciśnienie rośnie

mamy go

Ciekawie przedstawiony proces przywracania do "porządku ziemskiego".

Najpewniej trafną ocenę poetyckiej wizji tego procesu, wystawiłaby postać zawrócona z drogi.

Na szczęście, a może nieszczęście, kilka razy warowałem przy ukochanej osobie, która mogła mieć

- opisane w wierszu - widzenia.

tylko dodać

- znów na tym padole.

Często pozwalam sobie na krytykę dosłownych tytułów,

które przed czytaniem wersów mówią za wiersz,

ale tutaj nic nie powiem, gdyż łacińskie pochodzenie tego słowa,

już jest pewnym kamuflażem dla osób spoza branży białokitlowej.:)

dziękuję Wiktorze za bardzo ciekawy komentarz

ja tylko mogę dodać,że medycyna to jedna z moich pasji

bo poezja to moja miłość