Już wrzesień ...

Kiedy słońce liście na gałęziach pozłoci
gotowi już będą znów do długiego lotu
skrzydlaci bracia jeszcze raz tu zaśpiewają

a kasztanowiec zgubi ostatnie kasztany
gdy cały park utonie w brązie i czerwieni

przyjemny zapach miodu z lipy i nawłoci
osłodzi ten czas rozstań i czasem powrotów
nowe owoce w sadach się już uśmiechają

oddaję uśmiech w moim wrześniu zakochany
nadchodzi pora jego matuli- jesieni
 

Piękny wiersz, formą i stylem sugestywnie oddający przedjesienny nastrój - to łagodne wyciszenie, te pierwsze, urokliwe zapowiedzi pożegnań i nowych, innych powitań... Już od początku czuć twoją miłość do tego czasu, którą na końcu wyznajesz. Podzielam ją. :) Pozdrawiam.

jesteś prawdziwą duszko moja miła komentatorko

ale robisz to tak ciepło

,że chyba nazwę cię moją Muzą

czy mogę ?

Tak :), ale chyba na to nie zasługuję, bo to przecież twój wiersz wydobył ze mnie to ciepło... Cieszę się jednak, że je w sobie mam. :) A najbardziej się cieszę, gdy mogę moim komentarzem wyrazić moją miłość do poezji i pomóc jej istnieć. Dziękuję za Twoje miłe słowa. :)

ja również dziękuję za kazde dobre słowo

miłej niedzieli

duszkowa Muzo